Wij staan voor ons Brabant!

Is een beetje lastig om foto's toe te voegen op deze computer met erg langzame internet verbinding. Heb het toch even geprobeerd. Kijk ook zij Staan voor ons Brabant ( is een grapje voor mijn collega's van de provincie Noord Brabant)
Die vlaggetjes staan nu voor in het klaslokaal. De stickers zitten op hun voorhoofd of zijn geplakt op de ansichtkaarten en de kleurboeken. De ballonnen hangen aan een touwtje ook in elk klaslokaal. Is dat goede PR of niet? Ik heb nog veel meer op video. Maar dat komt later. Het duurde al zolang om deze foto's te uploaden. Volgende week vrijdag ga ik weer naar de kinderen. Heb stiekem nog wat ballonnen bewaart......Kijken of de vlaggetjes het hebben overleefd ;-))

Bye,bye, we will miss you!

Aankomen op het eiland is leuk, met een warme ontvangst, maar het eiland verlaten is misschien heel verdrietig,.. maar juist ook heel ontroerend. Iedereen gaat aan twee kanten in een rij staan. Twee bamboestokken worden in de grond gezet als een soort poort. Er is een goodbye lied. Een van de leden van het Fijiteam komt met een gitaar. De vrouwen uit de keuken komen en dan gaan we zingen. We hebben de tekst op een kleurig groot bord voor ons en zingen en klappen. Allemaal tweestemmig. Diegenen die het eiland verlaten lopen door de ereboog en kussen, schudden handen, laten hier en daar een traan en stappen vervolgens in de boot. Eenmaal in de boot, is het tijd om, te vertrekken. Langzaam vertrekt de boot en de achtergebleven Tribewanted members doen een " wave" een paar keer. Echt heel ontroerend. En dan denk je terwijl de boot over het water scheert....ik kom zeker terug! Eerst nog wat geld verdienen voor een ticket, maar ik kom terug! Dat is zeker.

De achterblijvers gaan weer terug naar de allerdaagse Tribewanted dingen zoals: 9 uur meeting in de " gran bure" een soort ' dorpshuis" om te horen welke klussen er gedaan moeten worden en wat er voor aangename dingen die dag gebeuren. Ook nog even een evaluatie van de vorige dag.

Leuk om te weten: van 19 juni tot 13 juli gaan er 4 dorpsbewoners ( van het Fiji team op het eiland) naar engeland. Ze gaan op de Hampton Cort show een traditioneel Fiji dorp bouwen. Net zoals het dorp op Vorovoro. Leavi, Tevita, Marau, Capt ( ik ken ze allemaal) gaan. Beetje netrveus zijn ze wel. Hoe zullen ze hun weg vinden in LA airport, en wat moeten ze doen als ze in London aankomen enz. enz. Voor diegenen die in Engeland wonen en op het eiland geweest zijn is het natuurlijk ontzettend leuk om ze te gaan bezoeken en vrijwilliger te worden op Hampton Court Show om de boodschap van Vorovoro en Tribewanted te vertellen.
Wordt vervolgd.....

Zelfs als je niet van kinderen houdt....

Ja zelfs als je niet van kinderen houdt moet je er toch aan geloven. Je wordt verliefd op alle kinderen die we zagen in de school in het kleine dorpje waar ik de naam nu al niet meer weet ;-))
Op vrijdag gaan we dingen doen voor de Dreamfoundation waar ik eerder over vertelde. Dit keer was het weer harken en wat rommel opruimen maar dan rondom de school. Daar komen 90 kinderen naar school. De meesten blijven daar de hele week omdat het wel zo'n 3 uur lopen is om daar te komen. Ze gaan nog allemaal netjes in de rij staan ( zoals vroeger op mijn lagere meisjesschool) om de school binnen te gaan. In de pauze weer in de rij....tandenborstel uit je tasje pakken, een van de kinderen staat langzaam de trom te slaan...en dan poetsen maar!. De trommel geeft aan hoeveel minuten ze krijgen om hun tanden te poetsen. Dan spoelen met zelf meegebracht water. Want...het water is op in het dorp. De grote tank die regenwater opvangt lekte en dat ongelooflijke belangrijke water is op. Nu brengen ze elke dag 2 liter voor zichtzelf mee naar school.

Ik had van alles meegenomen uit Nederland ......en natuurlijk......Provincie Noord Brabant ballonnen, stickers ( foei...dat is plastic...maar ach het komt van de provincie ;-)), vlaggetjes, ansichtkaarten. En dan mijn eigen spul zoals kleurpotloden, ballen, puntenslijpers, gummetjes, kleurboeken en krijtjes. Eigenlijk voel je je best een beetje schuldig als je ziet hoe blij ze zijn met alles. Nou, ik heb het allemaal op video. En prachtige foto's met een sticker op hun voorhoofd met " wij staan voor Brabant" of I love Brabant" en vlaggetjes in hun hand. Ze waren dol op de ansichtkaarten ( bedankt Annelein) met de fietsende bejaarden en de paardenkonten erop.
Wat een dag was dat. Alleen maar lachende, zingende, dansende kinderen in uniform. Ze zingen alsof ze alles, alles in dat lied kwijt willen. Heel, heel tevreden stapten we weer in de boot om ons terug te brengen naar Vorovoro.
Mocht er ooit iemand het gevoel hebben om ook naar Vorovoro te gaan ...breng ballonnen mee, en engelse leesboekjes voor de kinderen. Ze zijn er gek op! Alle schoolspullen zijn natuurlijk welkom ;-)..

Tribewanted team-Fijean team

Misschien even wat uitleggen. Tribewanted is een dorp(je) op het eiland Vorovoro met Tribemembers vanuit alle delen van de wereld ( maar wel heel veel engelsen). De een blijft 1 week, de ander 3 zoals ik of zelfs meer. Er is alleen stroom van zonne-energie en windturbine, er zijn compost toiletten, we zuiveren regenwater om te drinken, wassen onszelf in zee, eten heel veel kokosnoten en papaya van het eiland en wat er in de tuinen wordt geteeld zoals paksoi, bonen etc. Er is een dam bovenop een berg gemaakt waar regenwater zich verzameld. Dat kan gebruikt worden voor de douches. Maar omdat het zo'n droog regenseizoen was is daar geen water meer.
We zijn dus extreem zuinig met water. Je realiseert je dan pas echt hoe waardevol water is ( wat wij met liters tegelijk door de wc spoelen).

Zoals ik al zei, het leven gaat hier in compleet slow motuion. Heel hard werken is er niet bij. Ik help wat in de tuin, in de keuken, maak de slaaphutten schoon en lees, snorkel, klets, drink Kava, en giechel met het Fijean team.
Want op dit zelfde eiland is een Fijean team die voor ons koken, ons naar de stad brengt, de tuinen onderhoudt en nog andere klussen doen. Zo nu en dan gaan we bij hen op bezoek. Als we dat doen dan trekken we onze sulu's weer aan en kondigen we onze komst aan. We zitten dan onder de veranda en eten wat en drinken thee of Kava.
Het is hier om 18.00 uur pikkedonker. We maken een groot vuur, liggen in de hangmatten en spelen een spel of er wordt muziek gemaakt.
Het is een hele ervaring.


Vandaag komen er 6 Tribemembers bij. In ieder geval twee tsjechen...gfelukkig want de rest hebben engels allemaal als hun moedertaal. Ik ben de enige die dat niet heeft. Met mijn engels gaat het uitstekend maar door al die engelse accenten ( of australisch, new Zeland) mis je kleine nuances en grapjes. Dat is wel eens lastig en erg jammer. Ik ben (uiteraard) weer eens de oudste maar gelukkig zijn er wat Fiji vrouwen even oud als ik.
Ik ga nu boodschappen doen. Ik ben in Labasa en het heeft geregend en dus is alles modderig en dampig. Nog meer muggen, want die zijn wel de keerzijde van dit paradijselijke oord. Er is niet tegenaan te spuiten, roken of wat dan ook. Ik vind alle supersized motten, vleermuizen, slangen, ratten, spinnen, en ander kruipend spul niet erg. Maar de muggen! ;-(((
Er zijn uiteraard vooral ook prachtige vlinders, vogels en vriendelijke vissen hier....

Lachen is gezond en snorkelen is verslavend!

Wist niet dat er mensen op deze planeet leven die zoveel kunnen lachen en vooral giechelen. Dan moet je naar Fiji komen. Het is werkelijk aanstekelijk. Ze zijn vroeg op en zingen al, ze leven in een slowmotion tempo....wij doen aan een Brabants kwartiertje...maar hier is alles ' Fiji time' . Je weet niet of de bus komt, of het vliegtuig zal vertrekken en of je je bestelde koffie ooit kunt drinken.
Oooh wat is dat lastig voor ons europeanen. Fiji is een ultieme anti depressiva. Je moet wel. Het weer, de oceaan, de kokosnootpalmen, de stranden en de KAVA zorgen ervoor dat je hoofd leeg raakt en je na een hele dag plotseling denkt ' wat in godsnaam heb ik vandaag gedaan?' Niks! Maar wel genoten....

Afgelopen vrijdag wat vrijwilligerswerk gedaan op een ander eiland in een klein dorp. Giechelende kinderen, grijnzende vrouwen, en weer een Tui Mali maar die heette anders en was een vrouw. En weer een sevu sevu ( aanbieden van de Kava). Beetje tuinwerkzaamheden gedaan, kun je amper vrijwilligerswerk noemen. De trom wordt geroffeld en we gaan lekker zitten onder de bomen. Kruipt er een Fiji man als een aap de palm in en gooit 6 kokosnoten naar beneden, breekt ze open, maakt een gat en drinken maar...later ook nog het verse kokosnootvlees opgegeten. Dat leek onze lunch te zijn.
NJog hier en daar wat bladeren geharkt, beetje gegiecheld met de kinderen en daar weer trongeroffel. ' lunch is being served for you in the Tui Mali's house. Ok. Lijkt me lekker.
WAUW....gebakken vis, curry, wilde spinasie in kokosmelk met stukje vis, yam yam wortel, kasava, brood, gebakken rijst, citroenlimonade en........giechelende mensen rondom ons. Wat lekker en wat veel!!!
Na een dag hard werken ( maar niet heus :-))) terug in de sloep en weer naar Vorovoro. Nog even snorkelen en hoor.....daar klinkt de bel voor het avondeten weer. Mijn god...alweer eten???

Snorkelen...wat een ervaring. En het mooie is je loopt met je spulletjes vanuit je hut de zee in en dan hoofd in het water en genieten maar. Kwam laatst wel een haai tegen. En omdat niemand me zou geloven heb ik er een foto van gemaakt want ik heb een ' onderwater camera' . Ook wat videootjes gemaakt van de prachtige vissen in alle kleuren van de regenboog.
Het mooiste is om te snorkelen met mooi zonnig weer. Maar helaas is het nogal wisselvallig. De laatste stuipen van het regenseizoen. Het droge seizoen kondigt zich een beetje aan. Zal wel goed komen in mijn 5 weken ( ahum..denk ik).

Probeer vandaag mijn foto's te uploaden. Ben er al wat kwijtgeraakt van de vrijwilligersactie in het dorp. Maar daar ga ik vrijdag weer naartoe en doe het gewoon over.

Wordt vervolgd...