Mongolië is wat we hoopten dat t zou zijn....

Kerk in Irkutsk

Terug naar Irkutsk 
De volgende dag gaan we weer terug naar Irkutsk... En onze verwachtingen zijn weer hoog gespannen. Er wordt ons namelijk verteld dat er een prachtig historisch centrum is met een verzameling houten huizen. Ons hotel is één van die mooie houten huizen. En ja....het hotel is prachtig en enorm goed verzorgd. Maar de rest van het mooie historische centrum lijkt op de kerstmarkt van Keulen of n soort Valkenburg. Ook hier hebben ze geen oog gehad voor de vanzelfsprekende schoonheid van dit centrum. Want oorspronkelijk zijn het prachtige houten huizen maar met al dat geluidsgeweld van te harde muziek en schreeuwerige reclame konden wij de aantrekkelijkheid niet meer ontdekken. Maar eerlijk is eerlijk we hebben steeds heerlijk gegeten de hele reis. Ook in Irkutsk .

De volgende ochten 6 uur opstaan en naar het treinstation voor weer n treinreis en nu voor 24 uur. Dit wordt de reis naar Ulaanbatar. Hoera ons doel van de reis is in zicht! Daniëlle zit weer bij ons in de trein. Dat is gezellig.

Wachten, wachten in een Mongoolse trein

Ondanks dat we al veel gewend zijn, schrikken we even van deze treincoupé. Stoffig en en muf en zelfs kleiner. Onze Provodnika stelt zich wel vrolijk voor. Ze lijkt mongools. Zo goed en kwaad als het kan installeren we ons. Ik word langzaam maar zeker ziek. Ik heb zo'n enorme verkoudheidt n stempel dat ik niet meer weet waar ik het snot moet laten. De infectie kruipt langzaam naar mijn luchtpijp. Waar ik al bang voor was gebeurt.....een oorontsteking volgt. Hoe ga ik dat doen en hoelang gaat t duren voordat die verkoudheid over is. We gaan namelijk meteen naar een Gerkamp in het Terelj Nationaal Park. 

Yaks in NP Terelj
Maar voorlopig reiden we in het laatste stuk van Siberië en het landschap verandert. We zien steeds meer koeien en paarden en er verschijnen bergen met rotsformaties. We zijn van tevoren gewaarschuwd dat we aan de Russische kant van de grens nogal lang zullen moeten wachten omdat elke passagier nauwkeurig wordt gescand. Verzamel zoveel mogelijk papieren met n stempel erop daar houden ze van, werd ons gezegd. Maakt niet uit of het in Nederlands is. Zo gezegd zo gedaan. En ja....we komen aan bij de grens. De wc wordt ruim n half uur van tevoren gesloten. En die zal ook pas over 4 uur open gedaan worden. De samovar werkt nog maar de temperatuur daalt. Er komen vrouwen in verschillende uniformen in de trein. Politie, douane en nog een vaag soort mevrouw met en legeracties uniform aan. Papieren worden ingenomen, we worden goed aangekeken, de paspoorten worden gescand, en onze bedden moeten omhoog om te zien wat er onder de bedden ligt. Onze treintickets.....alles wordt weggehaald. Met het vertrouwen dat alles weer terug komt. Zo en nu wachten. Nee hoor, nu komt de politie binnen. Weer bedden omhoog en weer in de tassen gekeken. En tot slot de vage mevrouw.....wat die nou wilde is niet duidelijk. 4 uur later ( we mochten even uit de trein) krijgen we de spullen terug. Bij vertrek realiseren we dat we reeks naar het nu nog de Mongoolse grens moeten overgaan. Na een aantal kilometers inderdaad staan we weer stil. Paspoorten weg, tickets weg, kijken onder bedden, wc op slot enz. Dat duurde maar 3 uur. En vervolgens......hoera we zijn in Mongolië . Het landschap was al veranderd maar nu verandert het helemaal. Dit is waar we naar verlangden, bergen, vlaktes, paarden, yaks ...... En ongerepte natuur krijgen wat we wensen lijkt t wel.

Nog even en we zijn in Ulaanbataar. Van daaruit rechtststreeks naar het Gerkamp. Maar ik voel me hondsberoerd en ben vreselijk moe. Ik vraag aan de gids of het mogelijk is om langs een apotheek tep gaan. Wie weet kan ik antibiotica krijgen zonder recept. En oordruppels. Ik weet wat voor soort. Hoera....het kan. Ik koop oordruppels, propolis spray voor de hoest en krijg antibiotica. Wie weet lukt het me dan om nog beter te worden voordat we de expeditie van bijna 1 week in de Gobi woestijn gaan doen. Ik ben erg blij! 

Gerkamp tegen de avond

Op,het Gerkamp worden we verwelkomd door de familie die daar woont. Hun zoontje bood ons n soort yaksnoepjes aan. Onze Ger nr.8 is in gereedheid gebracht. Heerlijk ruim, kleurig met echte bedden en n kleine houtkachel in het midden. Helemaal alleen voor ons 3 ( Danielle is bij ons ingedeeld) . Wat n feest! Al vrij snel wordt de lunch geserveerd. Heerlijke salade vooraf, daarna dumpingen met runder gehakt met rauwkost en brood. En n yak yoghurtje na. Heerlijk. Thee of n biertje erbij. Onze dag kan niet meer stuk. De zon schijnt en de omgeving /landschap is overweldigend mooi. Het beneemt ons bijna de adem.. Er zijn bergen met rotsformaties, fluweelzachte hellingen met jong gras en overal lopen paarden koeien en yaks zonder omheining...gewoon heerlijk vrij. De eigenaren weten van wie welke paarden en koeien zijn. Dat doet ons goed en dit geeft een heel fijn gevoel. 

We verkennen de omgeving, verbazen ons steeds weer over de pracht van de natuur en fotograferen en er eind op los. Daarna verzamelen we met de andere gasten rondom de gertenten voor een glaasje wodka. De zon brandt en dat voelt ook weer goed. Om 19.00 uur wordt het avondeten geserveerd. Even niks doen op zo'n dag is heerlijk. Ik kom langzaam bij en voel dat de tjespillen en de druppels hun werk doen. Langzaam maar zeker komt mijn conditie ook weer een beetje terug. We zitten op 1500 m hoogte. Er vliegen arenden met een regelmaat boven ons kamp en er lopen grondeekhoorntjes ...nieuwsgierig gaan ze wat rechtop staan als stokstaartjes. Voordat het avond is ( en het is volle maan!!) komen ze ons kacheltje aansteken en ze zullen in de vroege ochtend binnen komen om het kacheltje weer te voeden. Ook overdag voordat we aan het eind van de middag naar de gertenten gaan wordt het kacheltje gestookt. Wat een zorg! De mensen zijn ontzettend vriendelijk en bescheiden. Onze gids slaapt ook op het kamp en vertelt in perfect Engels wetenswaardigheden.

Geweldig sympathieke grootvader van t gerkamp 

'S nachts begint het te hozen en steekt er een wind op. Dat wordt geen wandeling naar het klooster op 10 km verderop die gepland staat. Ontbijt om 9.30 uur en het giet! Dan maar spelletjes en boeken lezen. ' smiddags gaan we met de auto naar "turtle rock" ( rotsformatie in de vorm van een schildpad en het schildpad staat voor " moeder aarde"). Daarna gaan we door naar een boeddhistisch klooster in de bergen. Dat was de moeite waard. In de weilanden rondom staan gele lelies, wilde rabarber in bloei, wildemanskruid, ( berg) vergeet me nietjes) en nog veel meer. Wat is het prachtig. Nog een nacht hier en dan weer terug naar Ulaanbatar. In de avond is er nog tijd om verhalen te delen met onze medereizigers, Nico, Lia, Jaap , Harriet . In Ulaabatar gaan we ons voorbereiden op de Gobi woestijn expeditie. Wordt vervolgd......

Vooruit dan maar nog een keer de trein in dan...

H

Van Irkutsk naar Litsvyanka

Irkutsk treinstation......ongemakkelijk kruipen we uit de trein ...met nog de kedengedeng in ons hoofd. Want op dat ritme hebben we vier nachten kunnen slapen. Eenmaal op het station voelen we alsof de grond onder onze voeten deint....uiteraard schrijven we dat toe aan de tijd die we in de trein hebben vertoefd. Net zoals " zeebenen" na een tocht op n boot. Dan is die vaste grond onder je voeten ook wennen. Veel later horen we dan dit gewoon kleine aardschokken zijn of de tectonische platen die over elkaar schuiven... Dat is in Siberië heel gewoon. 

Ons volgende station wordt Litsvyanka

Hotel in Litsvyanka

aan het Baikalmeer. Dat is een rit van ruim 1 uur. Hoppekee, weer sjouwen met te zware koffers...maar met een vooruitzicht van een prachtig weer en een mooi dorp in de bergen waar we zullen overnachten. Onderweg leer ik dat de weg waarover we rijden ( 30 km lang) aangelegd is voor Chroetsjov en Eisenhouwer omdat die een afspraak samen hadden ergens aan het Baikalmeer. Waar overigens ook een gigantisch hotel is gebouwd voor die twee heren voor dat ene moment. De weg heet : de weg van vriendschap of de weg van de presidenten...ze gebruiken beide namen. Helaas hebben de heren er nooit gebruik van gemaakt omdat de afspraak niet doorging!  Momenteel heeft Poetin n buitenhuis aan het Baikalmeer. Het gebeurt wel eens dat de weg afgesloten wordt voor n paar dagen omdat Poetin dan met vrienden en personeel daarheen wil. Dat betekent dat mensen in Litsvyanka en de toeristen vast zitten en geen kant uit kunnen omdat dit de enige verbinding is met de rest van het land.

Zo leer ik ook dat op dit stuk in Siberië er zo'n 9 maanden worden ingenomen door de winter. Half mei lag er hier nog sneeuw dit jaar. Zij hebben dus ook maar erg kort de tijd om groenten te verbouwen. Vandaar dat ze soorten ontwikkelen die een snellere groei hebben en binnen de periode van 3 maanden oogstbaar zijn. Sowieso eten ze hier enorme hoeveelheden vlees en melkproducten. Jou zou verwachten dat mensen hier wegtrekken gedurende die strenge winter met lange periodes van -25 tot 40 graden vorst. Maar ze blijven hier ook al vragen we ons af hoe ze dat doen zonder echt goed geïsoleerde huizen. Althans dat lijkt aan de buitenland zo. 

Baikalmeer

Een beetje jammer.... 

Litsvyanka valt ons helaas erg tegen. Russen hebben toch een ander idee over " schoonheid". Heel eerlijk gezegd hebben ze van iets wat oorspronkelijk prachtig was ( mooie houten huizen aan een geweldig meer) iets lelijks gemaakt door schreeuwerige reclames en afval wat overal gedumpt wordt. Terwijl het water uit het Baikalmeer ( nog) gewoon drinkbaar is. Overigens is het t grootste meer van de wereld en misschien ook het diepste. Er worden nog steeds metingen gedaan naar de diepte maar het probleem is dat er geen apparatuur is die de diepte kan meten. Het Baikalmeer is ( nog) rijk aan leven. Zoals de bodem heeft ook dit meer in elke laag zijn specifieke voorkomende planten en dieren. In ieder geval leeft hier een vis Omul die nergens anders wordt gevangen en die overheerlijk smaakt. Hij wordt vaak gerookt gegeten ( ook vanwege de houdbaarheid dan) maar ook vers gebakken. 

Het meer is 2000 km in omvang, en op het breedste stuk 75 km. Dat zwem je dus niet zomaar even overc. Zwemmen is trouwens sowieso geen aangename ervaring omdat het water van het meer nu ongeveer 8 graden is. Het wordt ook niet veel warmer dan 12 graden. En dat is nog steeds ijzig koud.

We hebben wel een heerlijk hotel met uitzicht over het meer. Dus vertoeven we daar het meest omdat er niet veel in het dorp is wat ons trekt. Naast ons logeren een kersvers bruidspaar. Zij kwamen samen aan met familie nog in de bruidsjurk en pak. Even later lopen ze met plastic tasjes in de hand en familieleden die Op slippers lopen en spijker-joggingbroeken gekleed zijn, naar het meer om daar gezamenlijk te proosten op het kiezelstrandje. Waarschijnlijk is deze plek gekozen omdat er aan het meer bepaalde krachten worden toegeschreven. Zwemmen in het meer zou je leven met 20 jaar

kunnen verlengen, het water drinken geeft een verlenging van 5 jaar. En verder zijn er nog een aantal dingen die wij niet te weten zijn gekomen maar die te maken hebben met het Sjamanisme wat hier nog veel beoefend wordt. De geesten van het meer zijn ons goedgezind.....dat hebben we dan weer wel gehoord. Dus waarschijnlijk hebben het bruidspaar en hun familie de Baikalmeer geesten gunstig gestemd voor een gelukkige toekomst.