Dat was hard werken
We zijn zojuist teruggekomen uit Sa Pa. Een klein bergstadje in het uiterste noorden van Vietnam. Vlakbij de chinese grens. We zijn daar heenj gegaan met de slaaptrein. Een coupe met 6 bedden ( stapel) waar we met 7 mensen in hebben gelegen. We ontmoetten daar een nederlands stel. Evelien en Mike. Met hun en nog 3 vietnamezen hebben we de nacht doorgebracht en 10 uur gereisd. Het was ontzettend gezellig en we hebben veel geleachen.
We begonnen in Sa Pa met regen en veel laaghangende bewolking maar gaandeweg de dag werd het droog...hoera. De eerste dag stond er een tocht naar Cat Cat village. Een dorp in een vallei tussen de rijstvelden en waar prachtig handwerk door de vrouwen wordt geleverd. Heel eerlijk gezegd was het een pittige tocht. Eerst kilometers alleen naar beneden....en dan kilometers alleen maar omhoog. Die scheenbenen van mij voel ik nog steeds! Het was een heel erg apart hotel. Zo'n plek waarvan je eerst denk...oh nee toch..moet ik hier logeren?? Maar de kamers waren ontzettend gezellig, het personeel vreselijk lief en aardig en het eten uitmuntend. Niks mis mee dus. 
In de huizen hier en de hotels en winkels is geen verwarming. Dus iedereen werkt met jas aan...grappig om te zien. Het leek bij aankomst een beetje ( of eigenlijk heel erg) chaotisch. Er stonden ik weet niet hoeveel van die kleine vrouwtjes in klederdracht ( dragen ze altijd) die contstant aan het spinnen zijn. Althans, ze doenj dat met hun handen en gebruiken geen spintol ofzo. Ze hebben een bos hennepdraden (grof) over hun schouder hangen en daarvan nemen ze er steeds een. Die rollen tussen hun vingers heen en weer totdat het een fijne draad is. Met die draden wordt later geweven en met planten gekleurd ( vrijwel allemaal indigo blauw). Daartussen stonden de toeristen, waaronder wij. Maar ongelooflijk...ze hebben ik weet niet hoeveel papieren lijsten, en daar stonden we steeds weer op met de juiste gegevens. Heel strak georganiseerd dus, ook al leek het van niet.


Lekker t.v. op de kamer met een filmzender waar doorlopend engelstalige films te zien waren. Da's heerlijk, vooral als je zo lang hebt gelopen. De volgende dag een zwaardere tocht. We liepen met z'n drieen ( Evelien, Mike en Ik) en een gids(je). Klein vietnamees lokaal vrouwtje van hooguit 1m 50. Ze liep op slippers. Hoe ze dat voor elkaar kreeg in die bergen...ongelooflijk. De paden waren zo verschrikkelijk modderig en steil! Dat was afzien. Als ik mezelf dan een bekijk en de andere europeanen...wat zijn we dan toch een horkerig volkje! Als je die Vietnamese vrouwen ziet lopen en klimmen. Zonder vuil te worden, niet zweten, geen rode hoofden. En dan wij...oh mijn god wat zijn we lomp :-)))
Maar het was in een woord prachtig en absoluut het harde werken waard. Zowaar ook nog een uurtje zon gehad. Jac kan dit soort tochten niet meemaken vanwege zijn knie. Maar die is achter op een scooter gekomen naar het eerstvolgende dorp ( 3 uur lopen) en daar hebben we met z'n allen geluncht. Daarna nog 2 uur klimmen en van daaruit gelukkig met de bus terug! Maar wat heb ik genoten. Zulke prachtige vergezichten en overweldigende natuur. Heerlijk na een druk en nat Hanoi.
Maar daar zijn we nu weer terug...in Hanoi. Na weer een treinreis van 10 uur. We wachten op onze bus naar Halong Bay...een nieuw avontuur tegemoet. Soms lezen we een krant op internet en lezen we maar steeds weer over al die overstromingen. Bangkok maakt zich op voor de ergste overstromingen sinds jaren...uuuhh .daar moeten we ook weer naar terug..over ruim 3 weken!


Wordt vervolgd..