Onze Gobi woestijn expeditie is gestart!

Ulaanbatar is n prima stad. Groot en redelijk overzichtig . Waar we in Rusland nog wat moeite mee hadden , namelijk de norsheid van de mensen, wordt hier ruimschoots goed gemaakt. Vriendelijke mensen die graag behulpzaam zijn. Uit zich zelf komen vragen of we hulp bij het vinden van de weg nodig hebben. We hebben geen sightseeing tour maar bekijken de stad zelf. Het grote plein voor het parlementsgebouw is indrukwekkend. Het theater aan hetzelfde plein wordt stiekem door ons bezocht. Er is zoiets als een generale repetitie gaande van n balletuitvoering door kinderen van verschillende leeftijden. Hardrode en knalroze tutuutjes komen ons tegemoet. Strakke knotjes, valse wimpers en een hoop geijdeltuit maakt het tot een ontzettende leuke aanblik. De foto's zeggen genoeg.iets verder op de middag hebben we een hypermoderne Shoppingmall ontdekt. Daar wRen we aan toe!

In de avond heerlijk gegeten met een glaasje wijn. We nemen afscheid van Danielle onze sympathieke reisgezel. Zij gaat naar een nomadenfamilie en daarnaa naar Beijing. Ze heeft het qua logeeradressen niet altijd goed getroffen. Dat is wel jammer voor haar. We hebben het stikgezellig gehad met z'n drieën . Maar we gaan elkaar nog zien. Tenslotte hebben we gezamenlijke vrienden: Henk en Fenna...... dus...

Nog een lekkere douche in het hotel en dan slapen want morgen is de grote dag.....dan begint ons Gobi avontuur.! 

Daar staan ze dan...onze gids en onze chauffeur

Hello, I am Shiny your guide and this is Amjay your driver.

Ze zien er sympathiek en jong uit. En daar staat ie dan....onze super-de-luxe four wheel drive. Helemaal voor ons alleen besteld. Fantastisch. Alle spullen kunnen mee. En zo begint ons avontuur. Nog even naar een supermarkt voor lekkere dingen en n flesje wodka voor het nachtmutsje in de Ger's. 

Het worden best zware ritten hebben ze ons al verteld. Grotendeels off the road, dus geen asfalt. We hebben een goede chauffeur en onze gids doet zijn best verstaanbaar Engels te praten. Hij is 21 en heeft net zijn bachelor gehaald. Hij wil zijn master in het buitenland doen. 

We rijden uit Ulaanbataar. Het landschap verandert vrij snel. Het blijft nog groen en hier en daar zijn grote kuddes geiten/ schapen, koeien of paarden. Het blijft n prachtig gezicht die beesten in totale vrijheid, zonder hek of prikkeldraad. Een toch zijn ze van iemand. Onderweg zien we n man en n vrouw bezig met n ziek paard. Ze geven ( geloof het of niet) hem een stoombad met waarschijnlijk kruiden erin. Een grote bak met stomend water, een deken en ze wapperen dat voorzichtig naar het paard. Die ligt en heeft het erg moeilijk. De manier waarop deze twee mensen liefdevol het paard proberen te helpen is ontroerend. Zoveel aandacht en liefde. Onderweg stoppen we voor de lunch bij n huisje met binnen 3 versleten banken en n tafel. De vrouw des huizes kookt voor ons. Het is pas 11.00 uur en we hebben geen honger. Maar niets nemen zou onbeleefd zijn en we komen tot aan de avond niets meer tegen. Dus zuchten we ff diep en bestellen n soep. We zien de vrouw des huizes voorbij komen met een grote schapenbout, horen haar hakken en na een half uur komt er een soep op tafel met ongelooflijk veel schapenvlees erin. Die heeft niet lekker 3 uur staan te stoven......nee die is even in de pan geweest, dus dat wordt heel lang kauwen. Dat valt ons zwaar omdat we ook nog eens geen honger hebben. Er wordt melkthee bij geserveerd ( melk van de koe of kameel met thee erdoor) .  We overleven het.....maar de wc achter het huisje overleven we ternauwernood. Het gaat waar je in moet plassen is zo groot dat we er bijna in stappen. Ik heb mijn fototoestel aan mijn pols en krijg plots een visioen dat die erin gaat vallen. Ik kijk naar beneden in het gat........no way dat ik mijn camera daar uit ga halen!! De mevrouw komt trouwens eerst met een schep zand om de vliegen weg te halen rondom het gat. Maar met een volle blaas in een hotsende auto is ook niet alles. Patty is inmiddels misselijk van de melkthee en het vlees. De soep van de avond ervoor in Ulaanbataar hebben we nog niet verteerd... Onderweg blijven we ons verbazen over de mooie grote kuddes, de wijdsheid van het landschap, de ruimte.....we bezoeken in een gebied met n rotsachtig landschap de ruïnes van een klooster. We zijn inmiddels al een poos op stoffige zandwegen aan het rijden. Even later stoppen we bij "the Fontaine of the eyes"... een bron waarvan het water genezend werkt op de ogen.

Genezend water voor de ogen

Ooit is er een blinde man weer ziend geworden. Omdat ik bij de ruïnes me behoorlijk had gebrand aan zeer pittige brandnetels( ik ben wel wat gewend in Nederland) heb ik de bron gezegd dat mijn ogen best wel okay zijn maar dat ik t water graag over mijn branderige benen wil gooien. Het is de gewoonte om dit alles driemaal te doen. Geloof het of niet....... binnen een half uur was mijn uitslag verdwenen en daarmee ook de brand. 

Tegen n uur of 5 bereiken we ons eerste Gerkamp.

We worden weer vrolijk en liefdevol onthaald door de familie die het kamp beheerd. Onze Ger ziet prima uit, de douches ( erg welkom) zijn heerlijk en het eten komt te vroeg en is ( overigens goed verzorgd) te zwaar voor ons door al het vlees. Dit keer is het gehakt onder een laag puree. Maar dan ook weer bergen gehakt. Vegetariërs hebben het hier moeilijk! Gelukkig krijgen we ook wat groenten en brood. Onze chauffeur en gids nemen elke keer graag onze porties vlees. Wat die kunnen verstouwen! 

Het is goed slapen na zo'n rit en n hete douche. Op het kamp zijn nog twee Nederlanders aangekomen. Die reizen 23 dagen met n gids en chauffeur door Mongolië...

De zonsondergang is weer prachtig. Het is doodstil. Heel in de verte horen we de kamelen nog. Trusten ..... Wordt vervolgd!