Van Ulaanbatar naar Beijing en ....naar huis

Wat n prachtige treinreis
Vol verwachting keken we uit naar de trein die ons het laatste stuk zal wegbrengen naar Beijing. Dat zou ons een avond, nacht, en een halve dag kosten. 
Tot onze verrassing staat er een heel wat luxere trein klaar, fris en schoon en iets gerieflijker dan de vorige treinen. Verder is alles zo'n beetje hetzelfde geregeld als in alle andere treinen. De volgende verrassing is het landschap. Eerst gaan we door een onmetelijke Gobi woestijn....dat hadden we niet meer verwacht. Met prachtige vergezichten en massa's gazelles die over de vlaktes rennen. Vervolgens belandden we in een typisch Frans landschap. Je waant je zo in de Cevennen of zelfs Ardeche. Zelfs de huizen neigen naar een frans uiterlijk. 

mongoolse provodnika's houden de wacht

Het meest spectaculaire avontuur speelt zich 's nachts ( of eigen 's avonds laat) plaats. Dat is het verwisselen van de onderstellen van de wagons. China heeft namelijk een ander railssysteem dan Mongolië. Dat betekent dat alle wagons worden losgekoppeld, vervolgens één voor een met 4 hele grote krikken worden opgekrikt todat ze loshangen van het onderstel. Dan worden die onderstellen weggereden en worden de chinese eronder gereden. Dat gebeurt allemaal in een grote hangaar waar een dubbel railsysteem ligt waardoor we zo weer kunnen wegrijden vanaf het chinese systeem. Briljant! 

heerlijk hoe de mannen in de wagon met elkaar debatteren over hoe e.e.a in zijn werk zal gaan. De oplossing is verrassend simpel dus. Tijdens de hele operatie blijft iedereen in de trein. 

De volgende dag aan het begin van de middag arriveren we in Beijing. We doen er ongeveer 1,5 uur over om de stad tot in het hart te bereiken. Zo groot is die dus. Er valt voldoende te zien vanuit de trein. Beijing is vochtig warm. Maar we hebben toch geluk want het is een heldere dag en dus valt het wel mee met de smog. 
Het hotel bevalt prima en we zitten zelfs op een ideale plek, namelijk vlakbij de Hutong wijken waar heel veel bedrijvigheid is van kleine winkeltjes, restaurantjes en eetstalletjes. 
In China kun je voortreffelijk eten met een grote variëteit aan groenten, vlees en vis. En eindelijk kunnen we ons weer te goed doen aan heel veel groenten! Wat n genot... 
Bij toeval komen we terecht in Het Museum of National Art...En daar is een grote tentoonstelling t.b.v. de 95e verjaardag van de communistische partij. Wat n prachtige tentoonstelling. Wel 10 zalen vol propagandistische, communistische kunst! Je kunt t bijna niet bevatten. De afbeldingen met alleen maar gelukkige chinezen die voor Mao hun best doen met een stralende lach op het gezicht. Gelukkige landarbeiders, kinderen en vrouwen die aan de spoorlijn werken.....We raakten niet uitgekeken. Het blijkt die dag ook nog eens zeldzame, wolkenloze dagen te zijn. Meteen stellen zich ik weet niet hoeveel fotografen op rondom de muur bij de Verboden Stad om die ene unieke foto te maken zonder smog..

Op het programma staat ook de Verboden Stad ( uiteraard) en daar hebben we een dag voor uitgetrokken. En weer heel luxe hebben we een engels sprekende Chinese gids bij ons. We halen nog een Française ( Parijs) op die met ons meegaat. Waar we alleen geen rekening mee gehouden hebben is dat dit de eerste vakantiedag van China is.....En met ons gaan er zo'n 800.000 chinezen ook naar de Verfboden Stad. Dat wordt lastig......niet alleen om e.e.a te zien maar ook om foto's te maken zonder hordes Chinezen.

Bij het mausoleum van Mao stonden rijen mensen en we schatten zomaar in dat die daar over drie uur nog zouden staan. De Verboden Stad had ik ( gelukkig) al eens bezocht met heel wat minder mensen rond me heen. In mijn herinnering heb ik toen redelijk alleen door dit complex kunnen dwalen. Dat is nu onmogelijk.
Toch krijgen we nog voldoende mee van het verhaal van de gids en is het achteraf nog wel een geslaagde dag geweest. Ook nadat we "verplicht" naar het zijde museum zijn geweest waar heel weinig werd uitgelegd hoe dat zit met zijde....maar je raadt het al....wel geprobeerd werd veel aan ons te verkopen.  Daarna was het goed toeven op de spaarzame terrassen die Beijing rijk is. Met uiteraard een Chinees koud biertje. Ons geplande fietstochtje door de Hutongwijken hebben we gecanceld...wat we niet wisten dat het hotel zo ongeveer in de Hutong wijken lag en we dus niet hoeven te fietsen om die te zien. En daarnaast hadden we ook veel meer zin om een beetje door het Park te gaan lopen. Vooral omdat het weer veel drukkender was geworden en dan ben je liever niet teveel op straat. In dat park was het een weldaad om te zien en te horen

hoe de ouderwordende mens hier zijn best doet om fit te blijven. Er staan groepjes ouderen Tai chi te doen, ze gymnastieken, ze zingen en dansen. Het maakt je blij. En ons ook. Wat n genot. Misschien kunnen we daar toch nog wat van leren? Geen rollators, vrijwel geen rolstoelers ...maar ouderen die op de een of andere manier de verantwoordelijkheid nemen om gezond te zijn en te blijven. Althans......zo heb ik dat bekeken toen die dag. Tot mijn grote verrassing werd ik ook nog ten dans gevraagd door een Chinese heer in een traditioneel pak. Dat is toch maar mooi meegenomen :-). Voor de avond stond een Kungfu Theatershow op het programma. Prachtig.

Aan alles komt een eind en ook aan deze indrukwekkende reis. Ik heb met volle teugen genoten. Mongolie en China zien me nog weer eens terug.Over Rusland moet ik nog nadenken.Terugvliegen naar Nederland bleek een fluitje van een cent. Met KLM rechtstreeks .....Je hoort de piloot niet vaak zeggen dat ie er een uur minder over gaat doen.  
Wie weet, weer een blog de volgende reis......wordt vervolgd.
Ik ben weer veilig, moe en voldaan, thuis.
Olga

De 6e dag in National Park Hustai

In het laatste Gerkamp kregen we een privé optreden van n mongoolse keelzanger en n man die erg goed een traditioneel instrument bespeelt. We zitten als koninginnen te luisteren. Indrukwekkend!

Keelzangers

Vandaag volgt n nogal wilde rit naar het National Park Hustai waar we op zoek gaan naar de Przewalskipaarden. Deze uitgestorven wilde paarden zijn er in 1993 weer teruggebracht o.a door paarden uit het Lauwerszeegebied in Nederland. Sowieso heeft Nederland qua kennis en geld Mongolië tot nu toe blijkbaar goed geholpen.

Het wordt een rit van bijna 300 km zonder asfalt. Maar het national park is het meer dan waard. Onderweg stoppen we alleen voor de lunch. Als we eenmaal goed in het park zijn gaan we op zoek naar de wilde paarden nadat we een film hebben gezien over het NP. 

We lopen door de prachtige natuur waar ik ook voor het eerst echt kan genieten van verschillende planten en bloemen. Marmotten schieten hier en daar hun hol even uit. Ze zijn heel wat groter dan diegenen die wij thuis in kooitjes houden.

Przewalskipaarden

Na n tijdje door de bergen te lopen spotten we in de verte een kudde van de wilde paarden. Ze zijn mooi en anders dan de paarden die we gewend zijn. Geeft toch een goed gevoel dat ze hier weer kunnen leven. Ze worden niet bijgevoerd, ook niet tijdens de strenge winters. Ze zijn beginnen met 15 paarden en nu zijn er meer dan 200. Dat gaat de goede kant op. We zien ook best aardig wat veulens.

Later komen we aan bij de nomadenfamilie. De vader is n "ranger" van het NP. Ze wonen met een aantal Ger's bij elkaar. Vader moeder, dochter met gezin, oma......ze hebben n kudden pArden, geiten en schapen en koeien. In de Ger's wordt weer gefermenteerd, yoghurt gemaakt en snacks. En natuurlijk worden we welkom geheten met melkthee....

Dochter nomadenfamilie

Dit lampje ligt aan een smalle, maar mooie rivier. We kijken uit op groene bergen en veel dieren. Onderweg nog n aantal gazellen en n " red deer" gezien. Dat is toch maar mooi meegenomen. 

De avondmaaltijd bestaat uit noodels met rundvlees ( gedroogd) en wat kool. Smaakt toch wel goed. Na n avondpraatje met Shiny slapen we vroeg weer. ( nou ja......dit zijn wel heel erg harde houten bedden!)

De volgende dag is het "electionday" ......verkiezingen. Dus is iedereen vrij. Volgens de gids gaat over het algemeen zo'n 40% stemmen. Nomaden moeten daar toch wel een heel eind voor gaan rijden. Met de auto of te paard. 

We vertrekken rond 9.00 uur na een zeer kleurrijk afscheid van de familie. Ontzettend aardig en lief waren ze weer.  Om 11.30 komen we terug in Ulaanbataar. Onze Gobi expeditie is tot een einde gekomen. Wat was het een ongelooflijk mooi avontuur. Nu douchen, lunchen en mij. Ogen sluiten voor 50 whatsapp en 257 emails die met het binnenkomen in het hotel binnenstromen ( WiFi wordt herkend) . Morgenvroeg met de trein naar Beijing. ( 24 uur) Daar n bezoek aan de Verboden stad, het zomerpaleis en de Hutongwijken ( per fiets). Maandag weer terugvliegen naar Nederland.....

Bijzondere bomen, n picknick en ruïnes...en n rivier...

N middels zijn we aan de 4e dag van onze expeditie gekomen. We zijn nog steeds intens tevreden. Soms is het rijden erg pittig en duurt het lang. Maar we krijgen no.g steeds niet genoeg van de eindeloze vlaktes.vandaag rijden we 270 km en we gaan naar Saikhan Ovoo. Het is nog redelijk vroeg in de ochtend en we rijden alleen maar op zandwegen en over het steppegras. Het landschap wordt kaler en kaler. Onze chauffeur moet zijn navigatiesysteem goed in de gaten houden. Er zijn geen enkele referentiepunten om aan vast te houden. Het is fascinerend! Onderweg houden we op de kale vlakte een picknick. Van het vorige Gerkamp kregen we een lunchpakket mee. Rijst met groenten en n sandwich met worst en komkommer. Het smaakt ons goed zittend op de grond met verder niets dan leegte om ons heen. Shiny en MJ brengen ons naar een speciale plek in de woestijn. Een plek waar bomen groeien die ongelooflijk diep wortelen.

Ze groeien langzaam. Er is nauwelijks water in de grond maar toch overleven ze. Ze zijn enorm fotogeniek. Dit soort bomen wordt inmiddels geplant in de woestijn, in grote hoeveelheden.
 De vlaktes houden erg lang aan. Op het einde van de middag komen we aan bij de ruïnes van het Ongiin klooster. Op het terrein is nog 1 tempel in gebruik. De rest van het klooster is verwoest door de Russen, althans, de Russen gaven de Mongolen opdracht ..........zo zijn er blijkbaar veel kloosters ter ziele gegaan. Het Gerkamp waar we verblijven ligt vlakbij aan de Orkhon rivier. Het is weer n prima kamp in een mooi groene omgeving met heuvels. De rivier loopt helemaal door de Gobi woestijn en op de plekken waar hij stroomt heb je uiteraard een mooie groene strook. Ze wassen de schapen en geiten in de rivier zodat ze schone vachten hebben als ze gaan scheren. Na de lange rit is het weer fijn douchen, ook al is het maar n zielig straaltje......het is in ieder geval lekker warm en we kunnen ook nog wat kleren wassen.

 De avondmaaltijd wordt zoals gewoonlijk rond 19.30 uur geserveerd en elke gang ( meestal 2) volgt snel na elkaar. Mongolen blijven niet lang aan tafel. Ze eten om zich te voeden, niet voor de gezelligheid. En ze drinken overal melkthee bij! 

Naast onze Ger verblijven een aantal ( lawaaierige) Koreanen die nog iets te lang doorgaan met wodka drinken. Het kan ons niet van onze slaap houden. 

De volgende ochtend moeten we weer vroeg op. Om 6 uur gaat de wekker en om 7 uur gaan we weer rijden. Elke dag wordt weer een verrassing. Qua landschap maar ook qua bezienswaardigheid zoals tempels, kloosters, canyons, kamelen, paarden, geiten en grote kuddes koeien. 

De 5e dag  gaan we naar Kharkorin en weer zullen we door een eindeloos woestijnlandschap van de Gobi rijden. Er is wel regen voorspeld en dan kan het nog wel eens slipperig worden. De chauffeur hoopt in ieder geval op droog weer. 

We vertrekken om 7 uur. Precies op tijd. De Shiny en MJ zijn mannen van de klok........nou wij toevallig ook! ........

Eindeloze vlaktes en de witte stupa...... en slapen bij n nomadenfamilie

DHet is n prachtige belevenis, wij tweeën in die 4wd met chauffeur en gids. Shiny en MJ zijn prima gasten. Zij kletsen samen voor in de auto en wij achterin. MJ is een erg goede chauffeur ook al rijdt hij soms wat hard. We zullen gedeeltelijk over asfalt rijden maar ook n groot stuk weer off. road. Het

 Landschap blijft veranderen. Het wordt droger en rotsachtiger. Toch blijven er behoorlijk wat kuddes koeien, geiten, schapen en soms kamelen voorbij trekken. We rijden vandaag 312 km. Het is mooi weer. Dat betekent dat de weg goed begaanbaar is. We rijden het traject: Baga Cazriin-Tsogt Ovoo. We vertrekken over het algemeen vroeg in de ochtend ( rond 7 uur)  en dat betekent dat we ook vrij vroeg lunchen onderweg. Vandaag wordt er voor ons door de heren een noodle soep gemaakt op een klein gasstelletje. Maar voordat we lunchen kunnen we eerst het canyonlandschap bewonderen. Het is ongelooflijk maar je kunt foto's blijven maken. Dit canyonlandschap ( Tsagaan Suvraga) heeft n prachtige rode kleur. De gids weet niet precies waar die kleur vandaan komt. Ze noemen ze ook wel de red flamed clifs.

Red flamed clifs

We rijden verder na een lekkere lunch met n cake-kruimels als dessert en n heerlijke koffie erbij. We zitten gewoon met elkaar op de grond. Prima zo.

Aangekomen op de " witte stupa" worden we weer verrast door een prachtig landschap. Het is een heilige plaats met enorme vergezichten. Dit gedeelte van de Gobi is erg droog en warm. Het is zelfs het droogste gedeelte van het land. Wij hebben geluk met de temperatuur. Hij komt niet veel hoger dan 25 Gr. Dat is heerlijk.

Witte stupa 

We hebben veel kilometers te doen dus gaan weer door. Aan het eind van de middag arriveren we bij een nomadenfamilie. Eerst kon de chauffeur de Ger niet vinden maar de zoon des huizes haalde ons op. In the middle of nowhere staan twee Ger's , een voor de familie en een voor ons. We voelen ons erg koloniaal!! 

Voor de Ger's staan een aantal kleine, jonge kamelen. Ze wachten op hun moeder blijkt later. Dan kunnen ze weer drinken. Ze gaan niet mee met de moeder want dan drinken zij alle melk. De familie is ook afhankelijk van de melk. Dus wordt de melk gedeeld met de familie. Daar maken ze melkthee van, ze fermenteren de melk, ze maken er snacks van en wodka. De kleintjes zeuren een beetje om hun moeders. Die komen overigens in de verte al aangelopen. De vaders zijn nog een eindje verder weg.

We worden weer hartelijk onthaald met "melkthee" . Die valt soms zwaar maar we drinken onze kop half leeg. En proeven van de snack. De dochter en de zoon zijn thuis. Zij studeert door het jaar medicijnen ( traditionele) en hij heeft middelbare school af en gaat werktuigbouwkunde studeren. Ulaanbataar heeft heel veel universiteiten.

De zoon zorgt voor het vee. Hij melkt de kamelen driemaal per dag en scheert toevallig vandaag hun laatste wintervacht eraf.alles wordt gebruikt. De melk, het vlees, de vacht, de haren ( touw) . Ze hebben ook schapen en geiten. De koederkamelen zijn gearriveerd en het is een prachtig schouwspel om te zien hoe elk kalf zijn moeder roept. Pas later komen de mannen terug.

Kamelen moeders arriveren

Als avondeten eten we boekweit met gedroogd ( is weer geweekt) kamelenvlees en wat groente.

Als Patty ligt te slapen omdat ze nogal last heeft van haar maag, zit ik nog wat buiten. Plots komt er een busje aangereden en een familie stapt uit. Waarbij twee kinderen van ongeveer 8 en 10 jaar. Twee mountainbikes worden uitgeladen en de jongens rijden naar de kude geiten en schapen die in de verte staat. Vliegensvlug zorgen die twee jongens, als volleerd schapendrijvers, dat de hele kudde als een ronde vlek richting de Ger komt. Enkele mannen van de familie hebben zich verzameld. De kudden staat nu dicht opeen naast de Ger. Ze overleggen met elkaar en staan rond de kudde. Plots gooit de zoon des huizes zich in de kudden, de kudde stuift uiteen en hij blijft staan met een groot schaap tussen zijn benen. Binnen 5 min wordt het schaap geslacht, van zijn vacht ontdaan, ontbeend, in stukken gehakt en in het busje ingeladen. Hiervan wordt blijkbaar een zeer krachtige soep gemaakt die bedoelt is voor de zwangere vrouw ,van een van de mannen ,die snel gaat bevallen.

Het is gebeurd voor ik het besef. Als we gaan slapen horen we de moeders tevreden brommen bij hun jongen. De mannen staan inmiddels ook bij de vrouwen.

De volgende ochtend krijgen we een soort pannenkoekjes met boter en suiker voor t ontbijt. Met koffie of thee. We vertrekken vroeg. 

Adelaarsvallei en n kloosterruine

De uren rijden vervelen ons niet. Wij houden wel van die eindeloze vlaktes, ook al is het nu wel erg droog. Lezen lukt niet, foto's maken alleen als we stilstaan. Maar dat geeft niet want gelukkig houden we allebei van dat turen....zo nu en dan gaat de radio aan, of zingen de heren. Shiny bereidt ons voor wanneer er iets bijzonders in het verschiet ligt. Vaak gaan we hotsend en botsend over de stoffige zandweg en zo nu en dan moeten we stapvoets over smalle stukken waarbij de auto gevaarlijk overhelt. Nog redelijk vroeg in de ochtend stuiten we op een enorme kudde paarden die bij n drinkplaats staan. We stoppen en stappen uit. Veel merries hebben veulens. Er is een prachtige hengst die de kudde leidt. Er is onrust in de kudde. Je ziet de hiërarchische verhoudingen. Wie het eerst mag drinken en wie moet wachten. En weer kunnen we niet ophouden met foto's maken. 

Het is moeilijk afscheid nemen van dit mooie schouwspel. Ik kan alleen maar naar het foto album op Facebook verwijzen om er een beeld van te krijgen. 

Vroeg in de middag komen we aan in de adelaarsvallei. In deze vallei vliegen naast adelaars ook baardgieren, bijzondere kraaien met rode snavels, leeuweriken en kruipen er een hoop muisjes en soort marmotten rond. Na ongeveer een half uur lopen komen we aan bij een zgn. ijsvlakte. Het is een stuk van het pas waar nog een dikke laag ijs op ligt. De rest van het ijs is in mei gesmolten. De vallei is  het meest zuidelijke punt van de Gobi woestijn die we bezoeken.

Rond een uur if zes arriveren we in ins volgende Gerkamp. Met weer een hartelijk onthaal, warme douches en elektriciteit om al onze apparaten op te laden ( camera, e-reader, powerbanks, iPhones, ) . Na een goede maaltijd en n nachtmutsje is het goed slapen weer. Morgen belooft het een pittige dag te worden. Geen asfalt, droge woestijn, veel rijden.......maar daar houden we van! De weersvoorspellingen zijn goed. Wordt vervolgd.......

Onze Gobi woestijn expeditie is gestart!

Ulaanbatar is n prima stad. Groot en redelijk overzichtig . Waar we in Rusland nog wat moeite mee hadden , namelijk de norsheid van de mensen, wordt hier ruimschoots goed gemaakt. Vriendelijke mensen die graag behulpzaam zijn. Uit zich zelf komen vragen of we hulp bij het vinden van de weg nodig hebben. We hebben geen sightseeing tour maar bekijken de stad zelf. Het grote plein voor het parlementsgebouw is indrukwekkend. Het theater aan hetzelfde plein wordt stiekem door ons bezocht. Er is zoiets als een generale repetitie gaande van n balletuitvoering door kinderen van verschillende leeftijden. Hardrode en knalroze tutuutjes komen ons tegemoet. Strakke knotjes, valse wimpers en een hoop geijdeltuit maakt het tot een ontzettende leuke aanblik. De foto's zeggen genoeg.iets verder op de middag hebben we een hypermoderne Shoppingmall ontdekt. Daar wRen we aan toe!

In de avond heerlijk gegeten met een glaasje wijn. We nemen afscheid van Danielle onze sympathieke reisgezel. Zij gaat naar een nomadenfamilie en daarnaa naar Beijing. Ze heeft het qua logeeradressen niet altijd goed getroffen. Dat is wel jammer voor haar. We hebben het stikgezellig gehad met z'n drieën . Maar we gaan elkaar nog zien. Tenslotte hebben we gezamenlijke vrienden: Henk en Fenna...... dus...

Nog een lekkere douche in het hotel en dan slapen want morgen is de grote dag.....dan begint ons Gobi avontuur.! 

Daar staan ze dan...onze gids en onze chauffeur

Hello, I am Shiny your guide and this is Amjay your driver.

Ze zien er sympathiek en jong uit. En daar staat ie dan....onze super-de-luxe four wheel drive. Helemaal voor ons alleen besteld. Fantastisch. Alle spullen kunnen mee. En zo begint ons avontuur. Nog even naar een supermarkt voor lekkere dingen en n flesje wodka voor het nachtmutsje in de Ger's. 

Het worden best zware ritten hebben ze ons al verteld. Grotendeels off the road, dus geen asfalt. We hebben een goede chauffeur en onze gids doet zijn best verstaanbaar Engels te praten. Hij is 21 en heeft net zijn bachelor gehaald. Hij wil zijn master in het buitenland doen. 

We rijden uit Ulaanbataar. Het landschap verandert vrij snel. Het blijft nog groen en hier en daar zijn grote kuddes geiten/ schapen, koeien of paarden. Het blijft n prachtig gezicht die beesten in totale vrijheid, zonder hek of prikkeldraad. Een toch zijn ze van iemand. Onderweg zien we n man en n vrouw bezig met n ziek paard. Ze geven ( geloof het of niet) hem een stoombad met waarschijnlijk kruiden erin. Een grote bak met stomend water, een deken en ze wapperen dat voorzichtig naar het paard. Die ligt en heeft het erg moeilijk. De manier waarop deze twee mensen liefdevol het paard proberen te helpen is ontroerend. Zoveel aandacht en liefde. Onderweg stoppen we voor de lunch bij n huisje met binnen 3 versleten banken en n tafel. De vrouw des huizes kookt voor ons. Het is pas 11.00 uur en we hebben geen honger. Maar niets nemen zou onbeleefd zijn en we komen tot aan de avond niets meer tegen. Dus zuchten we ff diep en bestellen n soep. We zien de vrouw des huizes voorbij komen met een grote schapenbout, horen haar hakken en na een half uur komt er een soep op tafel met ongelooflijk veel schapenvlees erin. Die heeft niet lekker 3 uur staan te stoven......nee die is even in de pan geweest, dus dat wordt heel lang kauwen. Dat valt ons zwaar omdat we ook nog eens geen honger hebben. Er wordt melkthee bij geserveerd ( melk van de koe of kameel met thee erdoor) .  We overleven het.....maar de wc achter het huisje overleven we ternauwernood. Het gaat waar je in moet plassen is zo groot dat we er bijna in stappen. Ik heb mijn fototoestel aan mijn pols en krijg plots een visioen dat die erin gaat vallen. Ik kijk naar beneden in het gat........no way dat ik mijn camera daar uit ga halen!! De mevrouw komt trouwens eerst met een schep zand om de vliegen weg te halen rondom het gat. Maar met een volle blaas in een hotsende auto is ook niet alles. Patty is inmiddels misselijk van de melkthee en het vlees. De soep van de avond ervoor in Ulaanbataar hebben we nog niet verteerd... Onderweg blijven we ons verbazen over de mooie grote kuddes, de wijdsheid van het landschap, de ruimte.....we bezoeken in een gebied met n rotsachtig landschap de ruïnes van een klooster. We zijn inmiddels al een poos op stoffige zandwegen aan het rijden. Even later stoppen we bij "the Fontaine of the eyes"... een bron waarvan het water genezend werkt op de ogen.

Genezend water voor de ogen

Ooit is er een blinde man weer ziend geworden. Omdat ik bij de ruïnes me behoorlijk had gebrand aan zeer pittige brandnetels( ik ben wel wat gewend in Nederland) heb ik de bron gezegd dat mijn ogen best wel okay zijn maar dat ik t water graag over mijn branderige benen wil gooien. Het is de gewoonte om dit alles driemaal te doen. Geloof het of niet....... binnen een half uur was mijn uitslag verdwenen en daarmee ook de brand. 

Tegen n uur of 5 bereiken we ons eerste Gerkamp.

We worden weer vrolijk en liefdevol onthaald door de familie die het kamp beheerd. Onze Ger ziet prima uit, de douches ( erg welkom) zijn heerlijk en het eten komt te vroeg en is ( overigens goed verzorgd) te zwaar voor ons door al het vlees. Dit keer is het gehakt onder een laag puree. Maar dan ook weer bergen gehakt. Vegetariërs hebben het hier moeilijk! Gelukkig krijgen we ook wat groenten en brood. Onze chauffeur en gids nemen elke keer graag onze porties vlees. Wat die kunnen verstouwen! 

Het is goed slapen na zo'n rit en n hete douche. Op het kamp zijn nog twee Nederlanders aangekomen. Die reizen 23 dagen met n gids en chauffeur door Mongolië...

De zonsondergang is weer prachtig. Het is doodstil. Heel in de verte horen we de kamelen nog. Trusten ..... Wordt vervolgd! 

Mongolië is wat we hoopten dat t zou zijn....

Kerk in Irkutsk

Terug naar Irkutsk 
De volgende dag gaan we weer terug naar Irkutsk... En onze verwachtingen zijn weer hoog gespannen. Er wordt ons namelijk verteld dat er een prachtig historisch centrum is met een verzameling houten huizen. Ons hotel is één van die mooie houten huizen. En ja....het hotel is prachtig en enorm goed verzorgd. Maar de rest van het mooie historische centrum lijkt op de kerstmarkt van Keulen of n soort Valkenburg. Ook hier hebben ze geen oog gehad voor de vanzelfsprekende schoonheid van dit centrum. Want oorspronkelijk zijn het prachtige houten huizen maar met al dat geluidsgeweld van te harde muziek en schreeuwerige reclame konden wij de aantrekkelijkheid niet meer ontdekken. Maar eerlijk is eerlijk we hebben steeds heerlijk gegeten de hele reis. Ook in Irkutsk .

De volgende ochten 6 uur opstaan en naar het treinstation voor weer n treinreis en nu voor 24 uur. Dit wordt de reis naar Ulaanbatar. Hoera ons doel van de reis is in zicht! Daniëlle zit weer bij ons in de trein. Dat is gezellig.

Wachten, wachten in een Mongoolse trein

Ondanks dat we al veel gewend zijn, schrikken we even van deze treincoupé. Stoffig en en muf en zelfs kleiner. Onze Provodnika stelt zich wel vrolijk voor. Ze lijkt mongools. Zo goed en kwaad als het kan installeren we ons. Ik word langzaam maar zeker ziek. Ik heb zo'n enorme verkoudheidt n stempel dat ik niet meer weet waar ik het snot moet laten. De infectie kruipt langzaam naar mijn luchtpijp. Waar ik al bang voor was gebeurt.....een oorontsteking volgt. Hoe ga ik dat doen en hoelang gaat t duren voordat die verkoudheid over is. We gaan namelijk meteen naar een Gerkamp in het Terelj Nationaal Park. 

Yaks in NP Terelj
Maar voorlopig reiden we in het laatste stuk van Siberië en het landschap verandert. We zien steeds meer koeien en paarden en er verschijnen bergen met rotsformaties. We zijn van tevoren gewaarschuwd dat we aan de Russische kant van de grens nogal lang zullen moeten wachten omdat elke passagier nauwkeurig wordt gescand. Verzamel zoveel mogelijk papieren met n stempel erop daar houden ze van, werd ons gezegd. Maakt niet uit of het in Nederlands is. Zo gezegd zo gedaan. En ja....we komen aan bij de grens. De wc wordt ruim n half uur van tevoren gesloten. En die zal ook pas over 4 uur open gedaan worden. De samovar werkt nog maar de temperatuur daalt. Er komen vrouwen in verschillende uniformen in de trein. Politie, douane en nog een vaag soort mevrouw met en legeracties uniform aan. Papieren worden ingenomen, we worden goed aangekeken, de paspoorten worden gescand, en onze bedden moeten omhoog om te zien wat er onder de bedden ligt. Onze treintickets.....alles wordt weggehaald. Met het vertrouwen dat alles weer terug komt. Zo en nu wachten. Nee hoor, nu komt de politie binnen. Weer bedden omhoog en weer in de tassen gekeken. En tot slot de vage mevrouw.....wat die nou wilde is niet duidelijk. 4 uur later ( we mochten even uit de trein) krijgen we de spullen terug. Bij vertrek realiseren we dat we reeks naar het nu nog de Mongoolse grens moeten overgaan. Na een aantal kilometers inderdaad staan we weer stil. Paspoorten weg, tickets weg, kijken onder bedden, wc op slot enz. Dat duurde maar 3 uur. En vervolgens......hoera we zijn in Mongolië . Het landschap was al veranderd maar nu verandert het helemaal. Dit is waar we naar verlangden, bergen, vlaktes, paarden, yaks ...... En ongerepte natuur krijgen wat we wensen lijkt t wel.

Nog even en we zijn in Ulaanbataar. Van daaruit rechtststreeks naar het Gerkamp. Maar ik voel me hondsberoerd en ben vreselijk moe. Ik vraag aan de gids of het mogelijk is om langs een apotheek tep gaan. Wie weet kan ik antibiotica krijgen zonder recept. En oordruppels. Ik weet wat voor soort. Hoera....het kan. Ik koop oordruppels, propolis spray voor de hoest en krijg antibiotica. Wie weet lukt het me dan om nog beter te worden voordat we de expeditie van bijna 1 week in de Gobi woestijn gaan doen. Ik ben erg blij! 

Gerkamp tegen de avond

Op,het Gerkamp worden we verwelkomd door de familie die daar woont. Hun zoontje bood ons n soort yaksnoepjes aan. Onze Ger nr.8 is in gereedheid gebracht. Heerlijk ruim, kleurig met echte bedden en n kleine houtkachel in het midden. Helemaal alleen voor ons 3 ( Danielle is bij ons ingedeeld) . Wat n feest! Al vrij snel wordt de lunch geserveerd. Heerlijke salade vooraf, daarna dumpingen met runder gehakt met rauwkost en brood. En n yak yoghurtje na. Heerlijk. Thee of n biertje erbij. Onze dag kan niet meer stuk. De zon schijnt en de omgeving /landschap is overweldigend mooi. Het beneemt ons bijna de adem.. Er zijn bergen met rotsformaties, fluweelzachte hellingen met jong gras en overal lopen paarden koeien en yaks zonder omheining...gewoon heerlijk vrij. De eigenaren weten van wie welke paarden en koeien zijn. Dat doet ons goed en dit geeft een heel fijn gevoel. 

We verkennen de omgeving, verbazen ons steeds weer over de pracht van de natuur en fotograferen en er eind op los. Daarna verzamelen we met de andere gasten rondom de gertenten voor een glaasje wodka. De zon brandt en dat voelt ook weer goed. Om 19.00 uur wordt het avondeten geserveerd. Even niks doen op zo'n dag is heerlijk. Ik kom langzaam bij en voel dat de tjespillen en de druppels hun werk doen. Langzaam maar zeker komt mijn conditie ook weer een beetje terug. We zitten op 1500 m hoogte. Er vliegen arenden met een regelmaat boven ons kamp en er lopen grondeekhoorntjes ...nieuwsgierig gaan ze wat rechtop staan als stokstaartjes. Voordat het avond is ( en het is volle maan!!) komen ze ons kacheltje aansteken en ze zullen in de vroege ochtend binnen komen om het kacheltje weer te voeden. Ook overdag voordat we aan het eind van de middag naar de gertenten gaan wordt het kacheltje gestookt. Wat een zorg! De mensen zijn ontzettend vriendelijk en bescheiden. Onze gids slaapt ook op het kamp en vertelt in perfect Engels wetenswaardigheden.

Geweldig sympathieke grootvader van t gerkamp 

'S nachts begint het te hozen en steekt er een wind op. Dat wordt geen wandeling naar het klooster op 10 km verderop die gepland staat. Ontbijt om 9.30 uur en het giet! Dan maar spelletjes en boeken lezen. ' smiddags gaan we met de auto naar "turtle rock" ( rotsformatie in de vorm van een schildpad en het schildpad staat voor " moeder aarde"). Daarna gaan we door naar een boeddhistisch klooster in de bergen. Dat was de moeite waard. In de weilanden rondom staan gele lelies, wilde rabarber in bloei, wildemanskruid, ( berg) vergeet me nietjes) en nog veel meer. Wat is het prachtig. Nog een nacht hier en dan weer terug naar Ulaanbatar. In de avond is er nog tijd om verhalen te delen met onze medereizigers, Nico, Lia, Jaap , Harriet . In Ulaabatar gaan we ons voorbereiden op de Gobi woestijn expeditie. Wordt vervolgd......

Vooruit dan maar nog een keer de trein in dan...

H

Van Irkutsk naar Litsvyanka

Irkutsk treinstation......ongemakkelijk kruipen we uit de trein ...met nog de kedengedeng in ons hoofd. Want op dat ritme hebben we vier nachten kunnen slapen. Eenmaal op het station voelen we alsof de grond onder onze voeten deint....uiteraard schrijven we dat toe aan de tijd die we in de trein hebben vertoefd. Net zoals " zeebenen" na een tocht op n boot. Dan is die vaste grond onder je voeten ook wennen. Veel later horen we dan dit gewoon kleine aardschokken zijn of de tectonische platen die over elkaar schuiven... Dat is in Siberië heel gewoon. 

Ons volgende station wordt Litsvyanka

Hotel in Litsvyanka

aan het Baikalmeer. Dat is een rit van ruim 1 uur. Hoppekee, weer sjouwen met te zware koffers...maar met een vooruitzicht van een prachtig weer en een mooi dorp in de bergen waar we zullen overnachten. Onderweg leer ik dat de weg waarover we rijden ( 30 km lang) aangelegd is voor Chroetsjov en Eisenhouwer omdat die een afspraak samen hadden ergens aan het Baikalmeer. Waar overigens ook een gigantisch hotel is gebouwd voor die twee heren voor dat ene moment. De weg heet : de weg van vriendschap of de weg van de presidenten...ze gebruiken beide namen. Helaas hebben de heren er nooit gebruik van gemaakt omdat de afspraak niet doorging!  Momenteel heeft Poetin n buitenhuis aan het Baikalmeer. Het gebeurt wel eens dat de weg afgesloten wordt voor n paar dagen omdat Poetin dan met vrienden en personeel daarheen wil. Dat betekent dat mensen in Litsvyanka en de toeristen vast zitten en geen kant uit kunnen omdat dit de enige verbinding is met de rest van het land.

Zo leer ik ook dat op dit stuk in Siberië er zo'n 9 maanden worden ingenomen door de winter. Half mei lag er hier nog sneeuw dit jaar. Zij hebben dus ook maar erg kort de tijd om groenten te verbouwen. Vandaar dat ze soorten ontwikkelen die een snellere groei hebben en binnen de periode van 3 maanden oogstbaar zijn. Sowieso eten ze hier enorme hoeveelheden vlees en melkproducten. Jou zou verwachten dat mensen hier wegtrekken gedurende die strenge winter met lange periodes van -25 tot 40 graden vorst. Maar ze blijven hier ook al vragen we ons af hoe ze dat doen zonder echt goed geïsoleerde huizen. Althans dat lijkt aan de buitenland zo. 

Baikalmeer

Een beetje jammer.... 

Litsvyanka valt ons helaas erg tegen. Russen hebben toch een ander idee over " schoonheid". Heel eerlijk gezegd hebben ze van iets wat oorspronkelijk prachtig was ( mooie houten huizen aan een geweldig meer) iets lelijks gemaakt door schreeuwerige reclames en afval wat overal gedumpt wordt. Terwijl het water uit het Baikalmeer ( nog) gewoon drinkbaar is. Overigens is het t grootste meer van de wereld en misschien ook het diepste. Er worden nog steeds metingen gedaan naar de diepte maar het probleem is dat er geen apparatuur is die de diepte kan meten. Het Baikalmeer is ( nog) rijk aan leven. Zoals de bodem heeft ook dit meer in elke laag zijn specifieke voorkomende planten en dieren. In ieder geval leeft hier een vis Omul die nergens anders wordt gevangen en die overheerlijk smaakt. Hij wordt vaak gerookt gegeten ( ook vanwege de houdbaarheid dan) maar ook vers gebakken. 

Het meer is 2000 km in omvang, en op het breedste stuk 75 km. Dat zwem je dus niet zomaar even overc. Zwemmen is trouwens sowieso geen aangename ervaring omdat het water van het meer nu ongeveer 8 graden is. Het wordt ook niet veel warmer dan 12 graden. En dat is nog steeds ijzig koud.

We hebben wel een heerlijk hotel met uitzicht over het meer. Dus vertoeven we daar het meest omdat er niet veel in het dorp is wat ons trekt. Naast ons logeren een kersvers bruidspaar. Zij kwamen samen aan met familie nog in de bruidsjurk en pak. Even later lopen ze met plastic tasjes in de hand en familieleden die Op slippers lopen en spijker-joggingbroeken gekleed zijn, naar het meer om daar gezamenlijk te proosten op het kiezelstrandje. Waarschijnlijk is deze plek gekozen omdat er aan het meer bepaalde krachten worden toegeschreven. Zwemmen in het meer zou je leven met 20 jaar

kunnen verlengen, het water drinken geeft een verlenging van 5 jaar. En verder zijn er nog een aantal dingen die wij niet te weten zijn gekomen maar die te maken hebben met het Sjamanisme wat hier nog veel beoefend wordt. De geesten van het meer zijn ons goedgezind.....dat hebben we dan weer wel gehoord. Dus waarschijnlijk hebben het bruidspaar en hun familie de Baikalmeer geesten gunstig gestemd voor een gelukkige toekomst.