Van Ulaanbatar naar Beijing en ....naar huis

Wat n prachtige treinreis
Vol verwachting keken we uit naar de trein die ons het laatste stuk zal wegbrengen naar Beijing. Dat zou ons een avond, nacht, en een halve dag kosten. 
Tot onze verrassing staat er een heel wat luxere trein klaar, fris en schoon en iets gerieflijker dan de vorige treinen. Verder is alles zo'n beetje hetzelfde geregeld als in alle andere treinen. De volgende verrassing is het landschap. Eerst gaan we door een onmetelijke Gobi woestijn....dat hadden we niet meer verwacht. Met prachtige vergezichten en massa's gazelles die over de vlaktes rennen. Vervolgens belandden we in een typisch Frans landschap. Je waant je zo in de Cevennen of zelfs Ardeche. Zelfs de huizen neigen naar een frans uiterlijk. 

mongoolse provodnika's houden de wacht

Het meest spectaculaire avontuur speelt zich 's nachts ( of eigen 's avonds laat) plaats. Dat is het verwisselen van de onderstellen van de wagons. China heeft namelijk een ander railssysteem dan Mongolië. Dat betekent dat alle wagons worden losgekoppeld, vervolgens één voor een met 4 hele grote krikken worden opgekrikt todat ze loshangen van het onderstel. Dan worden die onderstellen weggereden en worden de chinese eronder gereden. Dat gebeurt allemaal in een grote hangaar waar een dubbel railsysteem ligt waardoor we zo weer kunnen wegrijden vanaf het chinese systeem. Briljant! 

heerlijk hoe de mannen in de wagon met elkaar debatteren over hoe e.e.a in zijn werk zal gaan. De oplossing is verrassend simpel dus. Tijdens de hele operatie blijft iedereen in de trein. 

De volgende dag aan het begin van de middag arriveren we in Beijing. We doen er ongeveer 1,5 uur over om de stad tot in het hart te bereiken. Zo groot is die dus. Er valt voldoende te zien vanuit de trein. Beijing is vochtig warm. Maar we hebben toch geluk want het is een heldere dag en dus valt het wel mee met de smog. 
Het hotel bevalt prima en we zitten zelfs op een ideale plek, namelijk vlakbij de Hutong wijken waar heel veel bedrijvigheid is van kleine winkeltjes, restaurantjes en eetstalletjes. 
In China kun je voortreffelijk eten met een grote variëteit aan groenten, vlees en vis. En eindelijk kunnen we ons weer te goed doen aan heel veel groenten! Wat n genot... 
Bij toeval komen we terecht in Het Museum of National Art...En daar is een grote tentoonstelling t.b.v. de 95e verjaardag van de communistische partij. Wat n prachtige tentoonstelling. Wel 10 zalen vol propagandistische, communistische kunst! Je kunt t bijna niet bevatten. De afbeldingen met alleen maar gelukkige chinezen die voor Mao hun best doen met een stralende lach op het gezicht. Gelukkige landarbeiders, kinderen en vrouwen die aan de spoorlijn werken.....We raakten niet uitgekeken. Het blijkt die dag ook nog eens zeldzame, wolkenloze dagen te zijn. Meteen stellen zich ik weet niet hoeveel fotografen op rondom de muur bij de Verboden Stad om die ene unieke foto te maken zonder smog..

Op het programma staat ook de Verboden Stad ( uiteraard) en daar hebben we een dag voor uitgetrokken. En weer heel luxe hebben we een engels sprekende Chinese gids bij ons. We halen nog een Française ( Parijs) op die met ons meegaat. Waar we alleen geen rekening mee gehouden hebben is dat dit de eerste vakantiedag van China is.....En met ons gaan er zo'n 800.000 chinezen ook naar de Verfboden Stad. Dat wordt lastig......niet alleen om e.e.a te zien maar ook om foto's te maken zonder hordes Chinezen.

Bij het mausoleum van Mao stonden rijen mensen en we schatten zomaar in dat die daar over drie uur nog zouden staan. De Verboden Stad had ik ( gelukkig) al eens bezocht met heel wat minder mensen rond me heen. In mijn herinnering heb ik toen redelijk alleen door dit complex kunnen dwalen. Dat is nu onmogelijk.
Toch krijgen we nog voldoende mee van het verhaal van de gids en is het achteraf nog wel een geslaagde dag geweest. Ook nadat we "verplicht" naar het zijde museum zijn geweest waar heel weinig werd uitgelegd hoe dat zit met zijde....maar je raadt het al....wel geprobeerd werd veel aan ons te verkopen.  Daarna was het goed toeven op de spaarzame terrassen die Beijing rijk is. Met uiteraard een Chinees koud biertje. Ons geplande fietstochtje door de Hutongwijken hebben we gecanceld...wat we niet wisten dat het hotel zo ongeveer in de Hutong wijken lag en we dus niet hoeven te fietsen om die te zien. En daarnaast hadden we ook veel meer zin om een beetje door het Park te gaan lopen. Vooral omdat het weer veel drukkender was geworden en dan ben je liever niet teveel op straat. In dat park was het een weldaad om te zien en te horen

hoe de ouderwordende mens hier zijn best doet om fit te blijven. Er staan groepjes ouderen Tai chi te doen, ze gymnastieken, ze zingen en dansen. Het maakt je blij. En ons ook. Wat n genot. Misschien kunnen we daar toch nog wat van leren? Geen rollators, vrijwel geen rolstoelers ...maar ouderen die op de een of andere manier de verantwoordelijkheid nemen om gezond te zijn en te blijven. Althans......zo heb ik dat bekeken toen die dag. Tot mijn grote verrassing werd ik ook nog ten dans gevraagd door een Chinese heer in een traditioneel pak. Dat is toch maar mooi meegenomen :-). Voor de avond stond een Kungfu Theatershow op het programma. Prachtig.

Aan alles komt een eind en ook aan deze indrukwekkende reis. Ik heb met volle teugen genoten. Mongolie en China zien me nog weer eens terug.Over Rusland moet ik nog nadenken.Terugvliegen naar Nederland bleek een fluitje van een cent. Met KLM rechtstreeks .....Je hoort de piloot niet vaak zeggen dat ie er een uur minder over gaat doen.  
Wie weet, weer een blog de volgende reis......wordt vervolgd.
Ik ben weer veilig, moe en voldaan, thuis.
Olga

De 6e dag in National Park Hustai

In het laatste Gerkamp kregen we een privé optreden van n mongoolse keelzanger en n man die erg goed een traditioneel instrument bespeelt. We zitten als koninginnen te luisteren. Indrukwekkend!

Keelzangers

Vandaag volgt n nogal wilde rit naar het National Park Hustai waar we op zoek gaan naar de Przewalskipaarden. Deze uitgestorven wilde paarden zijn er in 1993 weer teruggebracht o.a door paarden uit het Lauwerszeegebied in Nederland. Sowieso heeft Nederland qua kennis en geld Mongolië tot nu toe blijkbaar goed geholpen.

Het wordt een rit van bijna 300 km zonder asfalt. Maar het national park is het meer dan waard. Onderweg stoppen we alleen voor de lunch. Als we eenmaal goed in het park zijn gaan we op zoek naar de wilde paarden nadat we een film hebben gezien over het NP. 

We lopen door de prachtige natuur waar ik ook voor het eerst echt kan genieten van verschillende planten en bloemen. Marmotten schieten hier en daar hun hol even uit. Ze zijn heel wat groter dan diegenen die wij thuis in kooitjes houden.

Przewalskipaarden

Na n tijdje door de bergen te lopen spotten we in de verte een kudde van de wilde paarden. Ze zijn mooi en anders dan de paarden die we gewend zijn. Geeft toch een goed gevoel dat ze hier weer kunnen leven. Ze worden niet bijgevoerd, ook niet tijdens de strenge winters. Ze zijn beginnen met 15 paarden en nu zijn er meer dan 200. Dat gaat de goede kant op. We zien ook best aardig wat veulens.

Later komen we aan bij de nomadenfamilie. De vader is n "ranger" van het NP. Ze wonen met een aantal Ger's bij elkaar. Vader moeder, dochter met gezin, oma......ze hebben n kudden pArden, geiten en schapen en koeien. In de Ger's wordt weer gefermenteerd, yoghurt gemaakt en snacks. En natuurlijk worden we welkom geheten met melkthee....

Dochter nomadenfamilie

Dit lampje ligt aan een smalle, maar mooie rivier. We kijken uit op groene bergen en veel dieren. Onderweg nog n aantal gazellen en n " red deer" gezien. Dat is toch maar mooi meegenomen. 

De avondmaaltijd bestaat uit noodels met rundvlees ( gedroogd) en wat kool. Smaakt toch wel goed. Na n avondpraatje met Shiny slapen we vroeg weer. ( nou ja......dit zijn wel heel erg harde houten bedden!)

De volgende dag is het "electionday" ......verkiezingen. Dus is iedereen vrij. Volgens de gids gaat over het algemeen zo'n 40% stemmen. Nomaden moeten daar toch wel een heel eind voor gaan rijden. Met de auto of te paard. 

We vertrekken rond 9.00 uur na een zeer kleurrijk afscheid van de familie. Ontzettend aardig en lief waren ze weer.  Om 11.30 komen we terug in Ulaanbataar. Onze Gobi expeditie is tot een einde gekomen. Wat was het een ongelooflijk mooi avontuur. Nu douchen, lunchen en mij. Ogen sluiten voor 50 whatsapp en 257 emails die met het binnenkomen in het hotel binnenstromen ( WiFi wordt herkend) . Morgenvroeg met de trein naar Beijing. ( 24 uur) Daar n bezoek aan de Verboden stad, het zomerpaleis en de Hutongwijken ( per fiets). Maandag weer terugvliegen naar Nederland.....

Bijzondere bomen, n picknick en ruïnes...en n rivier...

N middels zijn we aan de 4e dag van onze expeditie gekomen. We zijn nog steeds intens tevreden. Soms is het rijden erg pittig en duurt het lang. Maar we krijgen no.g steeds niet genoeg van de eindeloze vlaktes.vandaag rijden we 270 km en we gaan naar Saikhan Ovoo. Het is nog redelijk vroeg in de ochtend en we rijden alleen maar op zandwegen en over het steppegras. Het landschap wordt kaler en kaler. Onze chauffeur moet zijn navigatiesysteem goed in de gaten houden. Er zijn geen enkele referentiepunten om aan vast te houden. Het is fascinerend! Onderweg houden we op de kale vlakte een picknick. Van het vorige Gerkamp kregen we een lunchpakket mee. Rijst met groenten en n sandwich met worst en komkommer. Het smaakt ons goed zittend op de grond met verder niets dan leegte om ons heen. Shiny en MJ brengen ons naar een speciale plek in de woestijn. Een plek waar bomen groeien die ongelooflijk diep wortelen.

Ze groeien langzaam. Er is nauwelijks water in de grond maar toch overleven ze. Ze zijn enorm fotogeniek. Dit soort bomen wordt inmiddels geplant in de woestijn, in grote hoeveelheden.
 De vlaktes houden erg lang aan. Op het einde van de middag komen we aan bij de ruïnes van het Ongiin klooster. Op het terrein is nog 1 tempel in gebruik. De rest van het klooster is verwoest door de Russen, althans, de Russen gaven de Mongolen opdracht ..........zo zijn er blijkbaar veel kloosters ter ziele gegaan. Het Gerkamp waar we verblijven ligt vlakbij aan de Orkhon rivier. Het is weer n prima kamp in een mooi groene omgeving met heuvels. De rivier loopt helemaal door de Gobi woestijn en op de plekken waar hij stroomt heb je uiteraard een mooie groene strook. Ze wassen de schapen en geiten in de rivier zodat ze schone vachten hebben als ze gaan scheren. Na de lange rit is het weer fijn douchen, ook al is het maar n zielig straaltje......het is in ieder geval lekker warm en we kunnen ook nog wat kleren wassen.

 De avondmaaltijd wordt zoals gewoonlijk rond 19.30 uur geserveerd en elke gang ( meestal 2) volgt snel na elkaar. Mongolen blijven niet lang aan tafel. Ze eten om zich te voeden, niet voor de gezelligheid. En ze drinken overal melkthee bij! 

Naast onze Ger verblijven een aantal ( lawaaierige) Koreanen die nog iets te lang doorgaan met wodka drinken. Het kan ons niet van onze slaap houden. 

De volgende ochtend moeten we weer vroeg op. Om 6 uur gaat de wekker en om 7 uur gaan we weer rijden. Elke dag wordt weer een verrassing. Qua landschap maar ook qua bezienswaardigheid zoals tempels, kloosters, canyons, kamelen, paarden, geiten en grote kuddes koeien. 

De 5e dag  gaan we naar Kharkorin en weer zullen we door een eindeloos woestijnlandschap van de Gobi rijden. Er is wel regen voorspeld en dan kan het nog wel eens slipperig worden. De chauffeur hoopt in ieder geval op droog weer. 

We vertrekken om 7 uur. Precies op tijd. De Shiny en MJ zijn mannen van de klok........nou wij toevallig ook! ........

Eindeloze vlaktes en de witte stupa...... en slapen bij n nomadenfamilie

DHet is n prachtige belevenis, wij tweeën in die 4wd met chauffeur en gids. Shiny en MJ zijn prima gasten. Zij kletsen samen voor in de auto en wij achterin. MJ is een erg goede chauffeur ook al rijdt hij soms wat hard. We zullen gedeeltelijk over asfalt rijden maar ook n groot stuk weer off. road. Het

 Landschap blijft veranderen. Het wordt droger en rotsachtiger. Toch blijven er behoorlijk wat kuddes koeien, geiten, schapen en soms kamelen voorbij trekken. We rijden vandaag 312 km. Het is mooi weer. Dat betekent dat de weg goed begaanbaar is. We rijden het traject: Baga Cazriin-Tsogt Ovoo. We vertrekken over het algemeen vroeg in de ochtend ( rond 7 uur)  en dat betekent dat we ook vrij vroeg lunchen onderweg. Vandaag wordt er voor ons door de heren een noodle soep gemaakt op een klein gasstelletje. Maar voordat we lunchen kunnen we eerst het canyonlandschap bewonderen. Het is ongelooflijk maar je kunt foto's blijven maken. Dit canyonlandschap ( Tsagaan Suvraga) heeft n prachtige rode kleur. De gids weet niet precies waar die kleur vandaan komt. Ze noemen ze ook wel de red flamed clifs.

Red flamed clifs

We rijden verder na een lekkere lunch met n cake-kruimels als dessert en n heerlijke koffie erbij. We zitten gewoon met elkaar op de grond. Prima zo.

Aangekomen op de " witte stupa" worden we weer verrast door een prachtig landschap. Het is een heilige plaats met enorme vergezichten. Dit gedeelte van de Gobi is erg droog en warm. Het is zelfs het droogste gedeelte van het land. Wij hebben geluk met de temperatuur. Hij komt niet veel hoger dan 25 Gr. Dat is heerlijk.

Witte stupa 

We hebben veel kilometers te doen dus gaan weer door. Aan het eind van de middag arriveren we bij een nomadenfamilie. Eerst kon de chauffeur de Ger niet vinden maar de zoon des huizes haalde ons op. In the middle of nowhere staan twee Ger's , een voor de familie en een voor ons. We voelen ons erg koloniaal!! 

Voor de Ger's staan een aantal kleine, jonge kamelen. Ze wachten op hun moeder blijkt later. Dan kunnen ze weer drinken. Ze gaan niet mee met de moeder want dan drinken zij alle melk. De familie is ook afhankelijk van de melk. Dus wordt de melk gedeeld met de familie. Daar maken ze melkthee van, ze fermenteren de melk, ze maken er snacks van en wodka. De kleintjes zeuren een beetje om hun moeders. Die komen overigens in de verte al aangelopen. De vaders zijn nog een eindje verder weg.

We worden weer hartelijk onthaald met "melkthee" . Die valt soms zwaar maar we drinken onze kop half leeg. En proeven van de snack. De dochter en de zoon zijn thuis. Zij studeert door het jaar medicijnen ( traditionele) en hij heeft middelbare school af en gaat werktuigbouwkunde studeren. Ulaanbataar heeft heel veel universiteiten.

De zoon zorgt voor het vee. Hij melkt de kamelen driemaal per dag en scheert toevallig vandaag hun laatste wintervacht eraf.alles wordt gebruikt. De melk, het vlees, de vacht, de haren ( touw) . Ze hebben ook schapen en geiten. De koederkamelen zijn gearriveerd en het is een prachtig schouwspel om te zien hoe elk kalf zijn moeder roept. Pas later komen de mannen terug.

Kamelen moeders arriveren

Als avondeten eten we boekweit met gedroogd ( is weer geweekt) kamelenvlees en wat groente.

Als Patty ligt te slapen omdat ze nogal last heeft van haar maag, zit ik nog wat buiten. Plots komt er een busje aangereden en een familie stapt uit. Waarbij twee kinderen van ongeveer 8 en 10 jaar. Twee mountainbikes worden uitgeladen en de jongens rijden naar de kude geiten en schapen die in de verte staat. Vliegensvlug zorgen die twee jongens, als volleerd schapendrijvers, dat de hele kudde als een ronde vlek richting de Ger komt. Enkele mannen van de familie hebben zich verzameld. De kudden staat nu dicht opeen naast de Ger. Ze overleggen met elkaar en staan rond de kudde. Plots gooit de zoon des huizes zich in de kudden, de kudde stuift uiteen en hij blijft staan met een groot schaap tussen zijn benen. Binnen 5 min wordt het schaap geslacht, van zijn vacht ontdaan, ontbeend, in stukken gehakt en in het busje ingeladen. Hiervan wordt blijkbaar een zeer krachtige soep gemaakt die bedoelt is voor de zwangere vrouw ,van een van de mannen ,die snel gaat bevallen.

Het is gebeurd voor ik het besef. Als we gaan slapen horen we de moeders tevreden brommen bij hun jongen. De mannen staan inmiddels ook bij de vrouwen.

De volgende ochtend krijgen we een soort pannenkoekjes met boter en suiker voor t ontbijt. Met koffie of thee. We vertrekken vroeg. 

Adelaarsvallei en n kloosterruine

De uren rijden vervelen ons niet. Wij houden wel van die eindeloze vlaktes, ook al is het nu wel erg droog. Lezen lukt niet, foto's maken alleen als we stilstaan. Maar dat geeft niet want gelukkig houden we allebei van dat turen....zo nu en dan gaat de radio aan, of zingen de heren. Shiny bereidt ons voor wanneer er iets bijzonders in het verschiet ligt. Vaak gaan we hotsend en botsend over de stoffige zandweg en zo nu en dan moeten we stapvoets over smalle stukken waarbij de auto gevaarlijk overhelt. Nog redelijk vroeg in de ochtend stuiten we op een enorme kudde paarden die bij n drinkplaats staan. We stoppen en stappen uit. Veel merries hebben veulens. Er is een prachtige hengst die de kudde leidt. Er is onrust in de kudde. Je ziet de hiërarchische verhoudingen. Wie het eerst mag drinken en wie moet wachten. En weer kunnen we niet ophouden met foto's maken. 

Het is moeilijk afscheid nemen van dit mooie schouwspel. Ik kan alleen maar naar het foto album op Facebook verwijzen om er een beeld van te krijgen. 

Vroeg in de middag komen we aan in de adelaarsvallei. In deze vallei vliegen naast adelaars ook baardgieren, bijzondere kraaien met rode snavels, leeuweriken en kruipen er een hoop muisjes en soort marmotten rond. Na ongeveer een half uur lopen komen we aan bij een zgn. ijsvlakte. Het is een stuk van het pas waar nog een dikke laag ijs op ligt. De rest van het ijs is in mei gesmolten. De vallei is  het meest zuidelijke punt van de Gobi woestijn die we bezoeken.

Rond een uur if zes arriveren we in ins volgende Gerkamp. Met weer een hartelijk onthaal, warme douches en elektriciteit om al onze apparaten op te laden ( camera, e-reader, powerbanks, iPhones, ) . Na een goede maaltijd en n nachtmutsje is het goed slapen weer. Morgen belooft het een pittige dag te worden. Geen asfalt, droge woestijn, veel rijden.......maar daar houden we van! De weersvoorspellingen zijn goed. Wordt vervolgd.......

Onze Gobi woestijn expeditie is gestart!

Ulaanbatar is n prima stad. Groot en redelijk overzichtig . Waar we in Rusland nog wat moeite mee hadden , namelijk de norsheid van de mensen, wordt hier ruimschoots goed gemaakt. Vriendelijke mensen die graag behulpzaam zijn. Uit zich zelf komen vragen of we hulp bij het vinden van de weg nodig hebben. We hebben geen sightseeing tour maar bekijken de stad zelf. Het grote plein voor het parlementsgebouw is indrukwekkend. Het theater aan hetzelfde plein wordt stiekem door ons bezocht. Er is zoiets als een generale repetitie gaande van n balletuitvoering door kinderen van verschillende leeftijden. Hardrode en knalroze tutuutjes komen ons tegemoet. Strakke knotjes, valse wimpers en een hoop geijdeltuit maakt het tot een ontzettende leuke aanblik. De foto's zeggen genoeg.iets verder op de middag hebben we een hypermoderne Shoppingmall ontdekt. Daar wRen we aan toe!

In de avond heerlijk gegeten met een glaasje wijn. We nemen afscheid van Danielle onze sympathieke reisgezel. Zij gaat naar een nomadenfamilie en daarnaa naar Beijing. Ze heeft het qua logeeradressen niet altijd goed getroffen. Dat is wel jammer voor haar. We hebben het stikgezellig gehad met z'n drieën . Maar we gaan elkaar nog zien. Tenslotte hebben we gezamenlijke vrienden: Henk en Fenna...... dus...

Nog een lekkere douche in het hotel en dan slapen want morgen is de grote dag.....dan begint ons Gobi avontuur.! 

Daar staan ze dan...onze gids en onze chauffeur

Hello, I am Shiny your guide and this is Amjay your driver.

Ze zien er sympathiek en jong uit. En daar staat ie dan....onze super-de-luxe four wheel drive. Helemaal voor ons alleen besteld. Fantastisch. Alle spullen kunnen mee. En zo begint ons avontuur. Nog even naar een supermarkt voor lekkere dingen en n flesje wodka voor het nachtmutsje in de Ger's. 

Het worden best zware ritten hebben ze ons al verteld. Grotendeels off the road, dus geen asfalt. We hebben een goede chauffeur en onze gids doet zijn best verstaanbaar Engels te praten. Hij is 21 en heeft net zijn bachelor gehaald. Hij wil zijn master in het buitenland doen. 

We rijden uit Ulaanbataar. Het landschap verandert vrij snel. Het blijft nog groen en hier en daar zijn grote kuddes geiten/ schapen, koeien of paarden. Het blijft n prachtig gezicht die beesten in totale vrijheid, zonder hek of prikkeldraad. Een toch zijn ze van iemand. Onderweg zien we n man en n vrouw bezig met n ziek paard. Ze geven ( geloof het of niet) hem een stoombad met waarschijnlijk kruiden erin. Een grote bak met stomend water, een deken en ze wapperen dat voorzichtig naar het paard. Die ligt en heeft het erg moeilijk. De manier waarop deze twee mensen liefdevol het paard proberen te helpen is ontroerend. Zoveel aandacht en liefde. Onderweg stoppen we voor de lunch bij n huisje met binnen 3 versleten banken en n tafel. De vrouw des huizes kookt voor ons. Het is pas 11.00 uur en we hebben geen honger. Maar niets nemen zou onbeleefd zijn en we komen tot aan de avond niets meer tegen. Dus zuchten we ff diep en bestellen n soep. We zien de vrouw des huizes voorbij komen met een grote schapenbout, horen haar hakken en na een half uur komt er een soep op tafel met ongelooflijk veel schapenvlees erin. Die heeft niet lekker 3 uur staan te stoven......nee die is even in de pan geweest, dus dat wordt heel lang kauwen. Dat valt ons zwaar omdat we ook nog eens geen honger hebben. Er wordt melkthee bij geserveerd ( melk van de koe of kameel met thee erdoor) .  We overleven het.....maar de wc achter het huisje overleven we ternauwernood. Het gaat waar je in moet plassen is zo groot dat we er bijna in stappen. Ik heb mijn fototoestel aan mijn pols en krijg plots een visioen dat die erin gaat vallen. Ik kijk naar beneden in het gat........no way dat ik mijn camera daar uit ga halen!! De mevrouw komt trouwens eerst met een schep zand om de vliegen weg te halen rondom het gat. Maar met een volle blaas in een hotsende auto is ook niet alles. Patty is inmiddels misselijk van de melkthee en het vlees. De soep van de avond ervoor in Ulaanbataar hebben we nog niet verteerd... Onderweg blijven we ons verbazen over de mooie grote kuddes, de wijdsheid van het landschap, de ruimte.....we bezoeken in een gebied met n rotsachtig landschap de ruïnes van een klooster. We zijn inmiddels al een poos op stoffige zandwegen aan het rijden. Even later stoppen we bij "the Fontaine of the eyes"... een bron waarvan het water genezend werkt op de ogen.

Genezend water voor de ogen

Ooit is er een blinde man weer ziend geworden. Omdat ik bij de ruïnes me behoorlijk had gebrand aan zeer pittige brandnetels( ik ben wel wat gewend in Nederland) heb ik de bron gezegd dat mijn ogen best wel okay zijn maar dat ik t water graag over mijn branderige benen wil gooien. Het is de gewoonte om dit alles driemaal te doen. Geloof het of niet....... binnen een half uur was mijn uitslag verdwenen en daarmee ook de brand. 

Tegen n uur of 5 bereiken we ons eerste Gerkamp.

We worden weer vrolijk en liefdevol onthaald door de familie die het kamp beheerd. Onze Ger ziet prima uit, de douches ( erg welkom) zijn heerlijk en het eten komt te vroeg en is ( overigens goed verzorgd) te zwaar voor ons door al het vlees. Dit keer is het gehakt onder een laag puree. Maar dan ook weer bergen gehakt. Vegetariërs hebben het hier moeilijk! Gelukkig krijgen we ook wat groenten en brood. Onze chauffeur en gids nemen elke keer graag onze porties vlees. Wat die kunnen verstouwen! 

Het is goed slapen na zo'n rit en n hete douche. Op het kamp zijn nog twee Nederlanders aangekomen. Die reizen 23 dagen met n gids en chauffeur door Mongolië...

De zonsondergang is weer prachtig. Het is doodstil. Heel in de verte horen we de kamelen nog. Trusten ..... Wordt vervolgd! 

Mongolië is wat we hoopten dat t zou zijn....

Kerk in Irkutsk

Terug naar Irkutsk 
De volgende dag gaan we weer terug naar Irkutsk... En onze verwachtingen zijn weer hoog gespannen. Er wordt ons namelijk verteld dat er een prachtig historisch centrum is met een verzameling houten huizen. Ons hotel is één van die mooie houten huizen. En ja....het hotel is prachtig en enorm goed verzorgd. Maar de rest van het mooie historische centrum lijkt op de kerstmarkt van Keulen of n soort Valkenburg. Ook hier hebben ze geen oog gehad voor de vanzelfsprekende schoonheid van dit centrum. Want oorspronkelijk zijn het prachtige houten huizen maar met al dat geluidsgeweld van te harde muziek en schreeuwerige reclame konden wij de aantrekkelijkheid niet meer ontdekken. Maar eerlijk is eerlijk we hebben steeds heerlijk gegeten de hele reis. Ook in Irkutsk .

De volgende ochten 6 uur opstaan en naar het treinstation voor weer n treinreis en nu voor 24 uur. Dit wordt de reis naar Ulaanbatar. Hoera ons doel van de reis is in zicht! Daniëlle zit weer bij ons in de trein. Dat is gezellig.

Wachten, wachten in een Mongoolse trein

Ondanks dat we al veel gewend zijn, schrikken we even van deze treincoupé. Stoffig en en muf en zelfs kleiner. Onze Provodnika stelt zich wel vrolijk voor. Ze lijkt mongools. Zo goed en kwaad als het kan installeren we ons. Ik word langzaam maar zeker ziek. Ik heb zo'n enorme verkoudheidt n stempel dat ik niet meer weet waar ik het snot moet laten. De infectie kruipt langzaam naar mijn luchtpijp. Waar ik al bang voor was gebeurt.....een oorontsteking volgt. Hoe ga ik dat doen en hoelang gaat t duren voordat die verkoudheid over is. We gaan namelijk meteen naar een Gerkamp in het Terelj Nationaal Park. 

Yaks in NP Terelj
Maar voorlopig reiden we in het laatste stuk van Siberië en het landschap verandert. We zien steeds meer koeien en paarden en er verschijnen bergen met rotsformaties. We zijn van tevoren gewaarschuwd dat we aan de Russische kant van de grens nogal lang zullen moeten wachten omdat elke passagier nauwkeurig wordt gescand. Verzamel zoveel mogelijk papieren met n stempel erop daar houden ze van, werd ons gezegd. Maakt niet uit of het in Nederlands is. Zo gezegd zo gedaan. En ja....we komen aan bij de grens. De wc wordt ruim n half uur van tevoren gesloten. En die zal ook pas over 4 uur open gedaan worden. De samovar werkt nog maar de temperatuur daalt. Er komen vrouwen in verschillende uniformen in de trein. Politie, douane en nog een vaag soort mevrouw met en legeracties uniform aan. Papieren worden ingenomen, we worden goed aangekeken, de paspoorten worden gescand, en onze bedden moeten omhoog om te zien wat er onder de bedden ligt. Onze treintickets.....alles wordt weggehaald. Met het vertrouwen dat alles weer terug komt. Zo en nu wachten. Nee hoor, nu komt de politie binnen. Weer bedden omhoog en weer in de tassen gekeken. En tot slot de vage mevrouw.....wat die nou wilde is niet duidelijk. 4 uur later ( we mochten even uit de trein) krijgen we de spullen terug. Bij vertrek realiseren we dat we reeks naar het nu nog de Mongoolse grens moeten overgaan. Na een aantal kilometers inderdaad staan we weer stil. Paspoorten weg, tickets weg, kijken onder bedden, wc op slot enz. Dat duurde maar 3 uur. En vervolgens......hoera we zijn in Mongolië . Het landschap was al veranderd maar nu verandert het helemaal. Dit is waar we naar verlangden, bergen, vlaktes, paarden, yaks ...... En ongerepte natuur krijgen wat we wensen lijkt t wel.

Nog even en we zijn in Ulaanbataar. Van daaruit rechtststreeks naar het Gerkamp. Maar ik voel me hondsberoerd en ben vreselijk moe. Ik vraag aan de gids of het mogelijk is om langs een apotheek tep gaan. Wie weet kan ik antibiotica krijgen zonder recept. En oordruppels. Ik weet wat voor soort. Hoera....het kan. Ik koop oordruppels, propolis spray voor de hoest en krijg antibiotica. Wie weet lukt het me dan om nog beter te worden voordat we de expeditie van bijna 1 week in de Gobi woestijn gaan doen. Ik ben erg blij! 

Gerkamp tegen de avond

Op,het Gerkamp worden we verwelkomd door de familie die daar woont. Hun zoontje bood ons n soort yaksnoepjes aan. Onze Ger nr.8 is in gereedheid gebracht. Heerlijk ruim, kleurig met echte bedden en n kleine houtkachel in het midden. Helemaal alleen voor ons 3 ( Danielle is bij ons ingedeeld) . Wat n feest! Al vrij snel wordt de lunch geserveerd. Heerlijke salade vooraf, daarna dumpingen met runder gehakt met rauwkost en brood. En n yak yoghurtje na. Heerlijk. Thee of n biertje erbij. Onze dag kan niet meer stuk. De zon schijnt en de omgeving /landschap is overweldigend mooi. Het beneemt ons bijna de adem.. Er zijn bergen met rotsformaties, fluweelzachte hellingen met jong gras en overal lopen paarden koeien en yaks zonder omheining...gewoon heerlijk vrij. De eigenaren weten van wie welke paarden en koeien zijn. Dat doet ons goed en dit geeft een heel fijn gevoel. 

We verkennen de omgeving, verbazen ons steeds weer over de pracht van de natuur en fotograferen en er eind op los. Daarna verzamelen we met de andere gasten rondom de gertenten voor een glaasje wodka. De zon brandt en dat voelt ook weer goed. Om 19.00 uur wordt het avondeten geserveerd. Even niks doen op zo'n dag is heerlijk. Ik kom langzaam bij en voel dat de tjespillen en de druppels hun werk doen. Langzaam maar zeker komt mijn conditie ook weer een beetje terug. We zitten op 1500 m hoogte. Er vliegen arenden met een regelmaat boven ons kamp en er lopen grondeekhoorntjes ...nieuwsgierig gaan ze wat rechtop staan als stokstaartjes. Voordat het avond is ( en het is volle maan!!) komen ze ons kacheltje aansteken en ze zullen in de vroege ochtend binnen komen om het kacheltje weer te voeden. Ook overdag voordat we aan het eind van de middag naar de gertenten gaan wordt het kacheltje gestookt. Wat een zorg! De mensen zijn ontzettend vriendelijk en bescheiden. Onze gids slaapt ook op het kamp en vertelt in perfect Engels wetenswaardigheden.

Geweldig sympathieke grootvader van t gerkamp 

'S nachts begint het te hozen en steekt er een wind op. Dat wordt geen wandeling naar het klooster op 10 km verderop die gepland staat. Ontbijt om 9.30 uur en het giet! Dan maar spelletjes en boeken lezen. ' smiddags gaan we met de auto naar "turtle rock" ( rotsformatie in de vorm van een schildpad en het schildpad staat voor " moeder aarde"). Daarna gaan we door naar een boeddhistisch klooster in de bergen. Dat was de moeite waard. In de weilanden rondom staan gele lelies, wilde rabarber in bloei, wildemanskruid, ( berg) vergeet me nietjes) en nog veel meer. Wat is het prachtig. Nog een nacht hier en dan weer terug naar Ulaanbatar. In de avond is er nog tijd om verhalen te delen met onze medereizigers, Nico, Lia, Jaap , Harriet . In Ulaabatar gaan we ons voorbereiden op de Gobi woestijn expeditie. Wordt vervolgd......

Vooruit dan maar nog een keer de trein in dan...

H

Van Irkutsk naar Litsvyanka

Irkutsk treinstation......ongemakkelijk kruipen we uit de trein ...met nog de kedengedeng in ons hoofd. Want op dat ritme hebben we vier nachten kunnen slapen. Eenmaal op het station voelen we alsof de grond onder onze voeten deint....uiteraard schrijven we dat toe aan de tijd die we in de trein hebben vertoefd. Net zoals " zeebenen" na een tocht op n boot. Dan is die vaste grond onder je voeten ook wennen. Veel later horen we dan dit gewoon kleine aardschokken zijn of de tectonische platen die over elkaar schuiven... Dat is in Siberië heel gewoon. 

Ons volgende station wordt Litsvyanka

Hotel in Litsvyanka

aan het Baikalmeer. Dat is een rit van ruim 1 uur. Hoppekee, weer sjouwen met te zware koffers...maar met een vooruitzicht van een prachtig weer en een mooi dorp in de bergen waar we zullen overnachten. Onderweg leer ik dat de weg waarover we rijden ( 30 km lang) aangelegd is voor Chroetsjov en Eisenhouwer omdat die een afspraak samen hadden ergens aan het Baikalmeer. Waar overigens ook een gigantisch hotel is gebouwd voor die twee heren voor dat ene moment. De weg heet : de weg van vriendschap of de weg van de presidenten...ze gebruiken beide namen. Helaas hebben de heren er nooit gebruik van gemaakt omdat de afspraak niet doorging!  Momenteel heeft Poetin n buitenhuis aan het Baikalmeer. Het gebeurt wel eens dat de weg afgesloten wordt voor n paar dagen omdat Poetin dan met vrienden en personeel daarheen wil. Dat betekent dat mensen in Litsvyanka en de toeristen vast zitten en geen kant uit kunnen omdat dit de enige verbinding is met de rest van het land.

Zo leer ik ook dat op dit stuk in Siberië er zo'n 9 maanden worden ingenomen door de winter. Half mei lag er hier nog sneeuw dit jaar. Zij hebben dus ook maar erg kort de tijd om groenten te verbouwen. Vandaar dat ze soorten ontwikkelen die een snellere groei hebben en binnen de periode van 3 maanden oogstbaar zijn. Sowieso eten ze hier enorme hoeveelheden vlees en melkproducten. Jou zou verwachten dat mensen hier wegtrekken gedurende die strenge winter met lange periodes van -25 tot 40 graden vorst. Maar ze blijven hier ook al vragen we ons af hoe ze dat doen zonder echt goed geïsoleerde huizen. Althans dat lijkt aan de buitenland zo. 

Baikalmeer

Een beetje jammer.... 

Litsvyanka valt ons helaas erg tegen. Russen hebben toch een ander idee over " schoonheid". Heel eerlijk gezegd hebben ze van iets wat oorspronkelijk prachtig was ( mooie houten huizen aan een geweldig meer) iets lelijks gemaakt door schreeuwerige reclames en afval wat overal gedumpt wordt. Terwijl het water uit het Baikalmeer ( nog) gewoon drinkbaar is. Overigens is het t grootste meer van de wereld en misschien ook het diepste. Er worden nog steeds metingen gedaan naar de diepte maar het probleem is dat er geen apparatuur is die de diepte kan meten. Het Baikalmeer is ( nog) rijk aan leven. Zoals de bodem heeft ook dit meer in elke laag zijn specifieke voorkomende planten en dieren. In ieder geval leeft hier een vis Omul die nergens anders wordt gevangen en die overheerlijk smaakt. Hij wordt vaak gerookt gegeten ( ook vanwege de houdbaarheid dan) maar ook vers gebakken. 

Het meer is 2000 km in omvang, en op het breedste stuk 75 km. Dat zwem je dus niet zomaar even overc. Zwemmen is trouwens sowieso geen aangename ervaring omdat het water van het meer nu ongeveer 8 graden is. Het wordt ook niet veel warmer dan 12 graden. En dat is nog steeds ijzig koud.

We hebben wel een heerlijk hotel met uitzicht over het meer. Dus vertoeven we daar het meest omdat er niet veel in het dorp is wat ons trekt. Naast ons logeren een kersvers bruidspaar. Zij kwamen samen aan met familie nog in de bruidsjurk en pak. Even later lopen ze met plastic tasjes in de hand en familieleden die Op slippers lopen en spijker-joggingbroeken gekleed zijn, naar het meer om daar gezamenlijk te proosten op het kiezelstrandje. Waarschijnlijk is deze plek gekozen omdat er aan het meer bepaalde krachten worden toegeschreven. Zwemmen in het meer zou je leven met 20 jaar

kunnen verlengen, het water drinken geeft een verlenging van 5 jaar. En verder zijn er nog een aantal dingen die wij niet te weten zijn gekomen maar die te maken hebben met het Sjamanisme wat hier nog veel beoefend wordt. De geesten van het meer zijn ons goedgezind.....dat hebben we dan weer wel gehoord. Dus waarschijnlijk hebben het bruidspaar en hun familie de Baikalmeer geesten gunstig gestemd voor een gelukkige toekomst.

Van Moskou naar Irkutsk........ In de trein

ZWat een luxe om opgehaald te worden door de Tiara contactpersoon in het hotel.Yuri brengt ons tot aan de trein. Dat scheelt heel wat uitgezoek in een taal die je niet kunt lezen. Want om nou te zeggen dat ze de Engelstalige mens bedienen ...........nee. Maar we zijn dat nu gewend en hoe dan ook komen we er altijd wel aan uit. Maar dit is dus pure luxe, in een mooie automobiel naar het centraal station. Scheelt ook sjouwen trouwens, want om nou te zeggen dat we licht reizen? Vooral niet nu we weten dat we 4 dagen en nachten in de trein zullen zitten. Dan neem je ( zoals gewoonlijk) veel teveel mee. Soepjes, noedels, crackers, notenrepen, thee, koffie, wijn, water......zoutjes.... Het gaat allemaal mee.

We hebben al 1 treinervaring gehad tussen St.Petersburg en Moskou en die was okay. De Provodnika ( rijtuighoofd) viel achteraf reuze mee. We hebben gehoord dat je vriendjes moet worden van de Provodnika zodat je wat gedaan kunt krijgen zoals een douche regelen ( emmer warm water met een bakje zodat je water over je heen kunt gooien in de wc ruimte). Er zijn 2 wc's per rijtuig en in een rijtuig zitten 36 mensen , en elke coupé 4 mensen. We zullen zien wat t wordt.......

Siberisch landschap

Geduldige Russen? 

Wat ons heeft verbaasd is dat de treinen op de minuut op tijd rijden. En dat het systeem ( als je de taal kunt lezen) prima werkt. Daar hebben we toch wel eens andere ervaring mee gehad, zoals bijvoorbeeld in India.  Russen zijn heel geduldig.....of zullen we zeggen ...gelaten. Ze hebben er geen probleem mee om eindeloos in een rij te staan. Zonder klagen. Anders dan wij Nederlanders ......

We zien dat ook aan de kinderen. Zij lijken ongemakkelijke situaties zoals eindeloos op n treinstation wachten de normaalste zaak van de wereld te vinden. Maar ook in restaurants wachten kinderen geduldig af wat er gaat gebeuren. Geen kleine terroristjes, geen verwende prinsjes ....maar netjes onder de controle van papa en mama ( die overigens erg jong zijn valt ons op, haast zelf nog kinderen)!

In de trein naar Irkutsk

 Hoe ga je nou uitleggen hoe dat leven in zo'n Siberië expres eruit ziet? Is heel lastig. Je moet het beleven..... je dompelt onder en geeft je over. Ten eerste zijn het behoorlijk krappe coupé's met aan elke zijde n bank en boven de bank aan elke zijde n stapelbed. De banken beneden worden later ook bedden. Wij hadden n beneden en n boven bed.

Matrushka's verkopen etenswaren op t perron

Provodniki 

En wie slaapt er aan de overkant? Dat was voor ons nog een vraag. Dan stapt er n Nederlandse dame naar binnen en stelt zich voor., Danielle Kraft.... en hoort mijn naam en zegt:" oh ben jij Olga Kroes? Dan ken je vast Henk en Fenna. Uuuh ja ...dat zijn vrienden van me. Nou zegt van mij dus ook. Henk zei al, wie weet kom je Olga tegen, die gaat ook naar Mongolie.. Zitten we dus in dezelfde coupé! En nu wachten wie de 4e persoon is. Blijkt n ietwat verlegen Rus te zijn die zich heel bescheiden opstelt. Zit ie mooi opgescheept met 3 Nederlandse dames van zekere leeftijd .

Gedoe.... 
In de trein ben je bijna de hele dag bijna bezig met "gedoe". Bed opmaken, koffie en thee halen, noedelsoepje maken, van t ene raam naar t andere rennen om foto's te maken en hopen dat je niet net te laat bent. Kletsen met de buren, wachten tot de wc open gaat, kijken hoe de provodniki de gang poetsen, de ramen en onze coupé. Ff naar de restauratie wagen gaan, tanden poetsen, n douche regelen. En ja natuurlijk uit t raam kijken en lezen. We hebben het er druk mee. Je moet wel wat van elkaar kunnen verdragen. En dat gaat prima. Siberische landschappen wisselen elkaar langzaam af. Veel, heel veel berkenbomen, sparren, grasvlakten en hier en daar bloemen. Bij de Oeral vallen de bergen ons wel tegen. We hadden het wilder bedacht. De dacha's ( kleine huisjes op t platteland voor mensen uit de grote stad) zien er schamel uit. In Siberië is de gemiddelde temperatuur in de winter -25 gr. En dat duurt dan 9 maanden.vandaar dat er weinig groenten geteeld worden. Zelfs koeien, schapen en geiten zien we amper. We leggen ruim 6000 km af. En passeren 5 tijdzones. In de trein wordt Moskou tijd ( MT) gehanteerd. Ook op de stations. Ondertussen rijden we door zones waar het 2, 3 uur of nog meer, later is. Word je ' s nachts wakker en zie je de zin opkomen om 01.30uur. Maar n uur later komt de zo'n nog steeds op. Bizar!

Bijschrift toevoegen

De provodnika poetst rustig door.... terwijl wij ons blijven verbazen. Zweterig maar met n voldaan gevoel ( alhoewel de landschappen ietwat tegen vielen) komen we aan in Irkutsk. Van daar uit gaan we naar Litsvyanka aan het Baikalmeer. Daarover later meer. Wordt vervolgd......

Raampjes schoonmaken
zodat we helder beeld hebben 

Tijdens de lange rit ( Moskou,  Perm,Omsk, Irkutsk ) van ruim 6000 km eten we , slapen we en doen we verder alles in de coupé. We lopen wat heen en weer voor de benen. We passeren 5 tijdzones op dit traject en dat betekent dat ik om 01.30 uur wakker wordt en een zonsopgang zie. Maar een uur later zie ik weer n zonsopgang  en ga zo maar door. Dat is bizar... In de trein en op stations wordt Moskoutijd aangehouden. Dat wordt later gecompenseerd.
Met Patty en Danielle ( en later kont daar Niklas bij ( Duitser die in Maastricht studeert) n erge leuke gast. Op de stationnetjes onderweg kun je wat te eten scoren. Er zijn fanatieke moedertjes die hun waar in n kinderwagen proppen zodat je dat kunt kopen. Heel veel tijd hebben we vaak niet. 10 min, 15 min., maar ook wel 25 of langer. Maar weggaan van het station kan niet.
Soms kunnen we gedroogde vis scoren. Met goedkeuring van de bewoners van de coupés naast ons kunnen we die dan heerlijk eten. Verder kletsen we n hoop en er wordt veel gelachen en vriendjes gemaakt met de provodniki, Dimitri en Anna . We lezen uiteraard over wat we onderweg zien. Siberië is fascinerend.
We kunnen alle vier goed slapen in de coupé. De bedden zijn prima. Soms is t allemaal wat zweterig .... maar ach dat hoort erbij. Met n lekker wodka slaapmutsje gaat t helemaal lukken.
Ik heb n vriendinnetje gemaakt. N Russisch meisje van 6 jaar , Barbara. Zij wil van alles weten. Zij laat haar moeder in gebrekkig Engels de dingen schrijven die ze wil weten, en ik antwoord terug in t Engels. Ze doet dat in een schoolschriftje. Zo schattig. Ze mag mijn iPad  " lenen" met spelletjes. Voor mij maakt ze een prachtige tekening! Lief!
Na 4 dagen komen we aan in Irkutsk. Maar we gaan direct door naar Litsvyanka aan t Baikalmeer. Daarover later meer.

Varen en ons busavontuur....

De rondvaart in Moskou staat voor vandaag op het programma. Maar eerst moeten we zien te zorgen dat we de ingang van de metro vinden die op 10 min lopen van ons hotel is. Hotels in Moskou zijn ondergebracht in een soort hoteldistrict .....allemaal hotels in een wijk bij elkaar.

Moet toch simpel zijn want we waren al eerder met de metro gegaan. Appeltje...eitje.

Dus níet.nergens hebben we een afslag gemist. Maar niet getreurd .... we komen voorbij een bushalte en die gaat ook richting centrum. Ergens konden we opmaken dat deze bus naar het centraal station zou gaan en van daaruit wisten we wel in het centrum te komen. Hoppekee.....de bus in. 

Bij binnenkomst netjes aan de buschauffeur gevraagd of ons treinpasje ook in de bus geldig is. Zonder enige aanleiding wordt de buschauffeur in het Russisch erg boos. Oei. Ooooh we moeten door n poortje met het pasje? dan doen we dat toch? Ooooh ......er kan er maar één per pasje door het poortje.... Ha Ha.... Patty is binnen en nu ik nog. " kijkt ie? ..... en als ie niet kijkt...vlug onder het poortje door"! met moeite en zonder lawaai te maken kruip ik eronderdoor . En dan denken we dat ie niets doorheeft...Ha Ha....we zijn de enige in de bus...hoezo hij heeft niets door! 

Nou dat hebben we goed geregeld. We stappen uit op de centraal station en gaan dan verder.....dachten we...

Rijden, rijden, rijden. De wijken worden steeds triester, steeds meer grijze, grote woonbunkers. Hoe is t mogelijk dat daar mensen in wonen. Het gekke is....we zien geen leven op straat. Hier en daar lopen mensen van en naar huis of werk. Geen spelende kinderen, geen fietsers, geen brommers, geen wandelaars, geen ouderen met rollators. Ondertussen tuffen we in de bus door met de gedachte dat we ooit op het station aankomen. Nog meer bunkers, nog meer gelaten, bozige Russen op straat.... En wij vergapen ons aan de triestigheid van deze wijken. Ondertussen kijkt de chauffeur in de achteruitkijkspiegel met een blik..." Wanneer gaan die verdomde vrouwen eindelijk mijn bus uit"? . Mensen stappen in en uit. En wij blijven zitten. Maar ja...we zijn lekker opgeschoten en hebben toch maar mooi veel gezien. Je krijgt niet altijd de kans om dit Rusland te zien.... Dat is toch maar mooi meegenomen. Dat hebben we goed gedaan! 

Totdat de buschauffeur de bus permanent tot stilstand brengt en ons boos vraagt ( althans wij denken dat ie zoiets gezegd moet hebben) wat we nou in godsnaam willen en dat we eruit moeten! Eruit! Eruit! 

En toen werden we plotseling "blond" .......but sir ... We don't know where we are! Where are we sir! Where can we find the metro! Please help us sir to find the metro? Eruit! Voor de zoveelste keer....eruit! 

Een boze Rus is niet leuk ....... Blijkt dus dat hij de bus in de busremise wil zetten en wil gaan lunchen. Okay....zeg dat dan! 😏 dus staan we buiten in een totaal vreemde buurt die op niets op het centrum van Moskou lijkt. En dan nu een metro vinden. Je begrijpt al dat was n lastige. Uiteindelijk

Onderweg in de bus kwamen we deze schildering op n flat tegen

na een behoorlijke wandeling en veel vragen aan niet Engelssprekende Russen, belandden we bij de ingang van een metrostation. Dat is mooi nu zijn we niet ver meer van het centrum en kunnen we verder. Onderweg nog even aan iemand gevraagd om aan te wijzen op onze metro plattegrond waar we waren.........met een grote, dikke Russische vinger wijst hij aan......WE ZITTEN TWEE STATIONS TERUG VAN DE  METRO OPSTAPPLAATS BIJ HET HOTEL!!!!!! Dit bericht was aanleiding voor een ongelooflijke lachbui en op de trappen van de metro kregen we de slappe lag, zo ernstig dat we bijna in ons broek plasten, de mijnheer en mevrouw die we hadden aangehouden stonden een tijd lang met mond open naarons als seniore dames in een lachstuip op de metro trap. 😂😂😂. Hebben we een uur in de bus gezeten met een sjagerijnige, boze buschauffeur en zijn we nog niet 1 metrostation opgeschoten maar zelfs teruggegaan....

Dit avontuur moest ik ff kwijt...

Eigenlijk is er over de rondvaart niet veel te vertellen. Die was leuk en koud, het Kremlin vanaf het water is interessant. En we hebben mooie foto's kunnen nemen vanwege de mooie luchten en de zon. 

En verder verliep de dag zoals hij hoorde te lopen.....lopen, lekker eten, drankje erbij, kijken en weer terug naar het hotel. Bye bye Moskou! 

Moskou in de regen

Slapen in de eerste slaaptrein van deze reis was n succes. Aangekomen op het station van St. Petersburg stond daar ons strenge "rijtuighoofd" met haar staf. Stevig en streng stond zij daar met haar grijze uniform. Daar kon je geen loopje mee nemen...... dat zagen we zo wel.
Voor ons waren bedden nr.9 en nr 10 gereserveerd. Voor wie nr.11 en 12 zouden zijn was nog n verrassing. Een jongeman en n wat stevige oudere dame kondigden zich aan. Duidelijk geen bekenden van elkaar. " do you sprak english"? ......" No"...... Okay .. Hoe leggen we de dame uit dat we haar best wel het onderste bed gunnen omdat we in onze verbeelding haar nu op het laddertje zagen klimmen..... maar vooral er 'snachts weer af! 😊 Blijkbaar is t gelukt want toen we even later terug kwamen uit de restauratiewagon lag ze heerlijk op ons onderste bed te snurken.
De volgende ochtend om 6.00 uur werden we redelijk uitgerust vlak voor Moskou wakker. N ontbijtkoek en n kop thee stonden klaar. Het "rijtuighoofd" of leden van haar staf waren blijkbaar binnen geweest.

Prachtige mozaïek 

Moskou in de regen
Dimitri , ons contact in Moskou, ontvangt ons op t station en rijdt ons naar Hotel Maxima. Prima hotel. Niks mis nee. Zwakke WiFi ..... dat wel. Dus er kan nog van alles misgaan met dit blog.
We hebben nog niet veel geluk met het weer. Niet n klein beetje regen.... nee het regent echt! Moskou in de regen is geen aanrader.

Kijk m daar nou staan! 

Het Rode Plein, het Kremlin en de Basiliuskathedraal staan er nog steeds gekleurd op maar hebben toch wel iets van hun glans verloren. We hebben de pech dat er weer honderden Japanners lopen en dat er rondom het rode plein allerlei festiviteiten gepland staan en we er geen toegang tot hebben. Heel eerlijk gezegd, en ik weet niet of het vloeken in de kerk is..... vind ik het allemaal n beetje Efteling-achtig .... ik voel nog niet wat ik zou moeten voelen. Dat komt misschien door de kleuren, de vormen van de gebouwen en de Japanners..

Metro in Moskou 

Maar ondanks het natte Moskou is het goed toeven hier!
maar dan die metro's 
Door dat natte weer zijn we ondergronds gekropen want naar het schijnt heeft Moskou n aantal prachtige metro perrons. Wat we zagen benam ons de adem! Ongelooflijk goed onderhouden weelderige ornamenten, mozaïeken, kroonluchters. In perfecte staat. Zelfs Lenin ontbrak niet en herinnert de reizigers elke dag aan hoe het was......
Klein intermezzo...
Mijn reisgenoot Patty had haar iPhone in de nachttrein van Moskou laten liggen. Wat er dan gebeurt zal ik niet over uitweiden in dit blog... het is als de " paarse krokodil" je ziet het liggen en je mag er niet bij. Maar wij zouden Patty en Olga niet zijn als wij niet hadden doorgezet en blijven proberen. Telefoontjes naar Nederland, inzet van ins contact Dimitri, ANWB, tot aan de Nederlandse ambassade, smeekbedes aan station personeel en........ het vertrouwen in de goedheid van de mens.... dat alles bracht haar telefoon terug! Een glunderend " rijtuighoofd" ( daar is ze weer!) stond klaar om hem te overhandigen. 😊
Vandaag n rondvaart in Moskou, nog lekker eten en ronddwalen en dan kan morgen de reis baar Irkutsk beginnen. 4 dagen en nachten in de trein..... slik.... wie doet ons dat na! We zijn overigens zeer benieuwd naar onze " vreemde" reisgenoten. Russisch? Mongools? Chinees? Of gewoon n stel Hollanders?

Welkom in Rusland ..... St.Petersburg ( Leningrad)

Het is alsof je even naar Amsterdam reist.... zo dichtbij is Rusland . St Petersburg het vroegere Leningrad komt ons tegemoet met n grandeur die respect afdwingt. Imponerend. En dat is volgens mij ook de bedoeling geweest van de bouwers van de stad. Wat een prachtige , maar ook foeilelijke gebouwen. Wat n uiterlijke pracht en praal! In tegenstelling tot dat blinkt het hotel uit in soberheid of eerlijk gezegd in triestigheid. Echt Russisch zullen we maar zeggen..... al weet ik niet echt wat daar precies voor staat. Maar het staat ( nog) niet voor : gastvrij, vriendelijk, opgewekt en Bourgondisch 😊 ..... die ervaring hebben we al ruimschoots hier in deze stad. Buitenlandse bezoekers te vriend maken en houden schijnt lastig te zijn. Het gasten naar de zin maken door bijv.enig woord Engels te spreken of met een warme glimlach ons te verwelkomen is nog erg lastig. 

Aan superleuke horeca gelegenheden geen gebrek. Die hebben we wel ontdekt. En daar hebben ze dan massa's personeel rondlopen zodat je je afvraagt dat die zich op z'n minst de helft van de dag moeten vervelen. 

En dan de Hermitage , eigenlijk de hoofdreden waarom we St.Petersburg aan onze reis hebben toegevoegd. Wat een indrukwekkende belevenis! Wat een collectie. Ongelooflijk. Maar ook wat n ongeorganiseerd geheel en wat n invasie Japanners met smartphones en camera's! Van 10.30 tot 15.30 uur hebben we ons vergaapt. Een aanrader dus. Het hoogtepunt was voor ons toch de afdeling Rubens. De schilderijen die hier ten toongesteld zijn overtreffen alles.

Detail uit een van Rubens schilderijen

Morgen staat een boottocht op het programma. Ondanks het natte weer en de lage temperaturen hier doen we het toch.... dan bekijken we de stad vanaf het water. En om ons weer op te warmen kruipen we een Belgische kroeg in met een ongelooflijk aanbod van belse bieren! En vanavond laat stappen we op de trein naar Moskou waar onze Trans Siberië /Mongolie express begint.

weer even wennen aan mijn blog....

Nou het is weer even wennen en alles in orde te krijgen op mijn blog. Layout en allerlei instellingen. Dus het kan zijn dat mijn blog er zo nu en dan anders uitziet omdat ik nog aan het fröbelen ben. Het lukt me niet om mijn favoriete layout in te stellen dus hou ik het nu even eenvoudig. Maar in ieder geval zullen er zo nu en dan wat berichten komen van het Siberië/Mongolië avontuur! Met of zonder mooie layout.....

Er staat een nieuwe reis op stapel!

Het begon weer te kriebelen. Na een jaartje door Frankrijk te hebben getuft vond ik het weer tijd worden om mijn "bucketlist" te bekijken en te gaan wegstrepen....Inmiddels zit ik in mijn 66e levensjaar en dan bedenk je dingen die nog éénmaal wilt doen in je leven. En dat is met de Trans Siberië expres en de Trans Mongolie expres reizen.. Van St. Petersburg (Rusland) tot Beijing ( China) en tussendoor lekker uitstappen en op avontuur gaan. 

8 juni a.s. is het zover. Ik vertrek samen met mijn reisvriendin Patty vanuit Amsterdam....vliegen naar St. Petersburg ( nee nog niet met de trein). Vanaf die stad gaat alles wel met de trein. Normaal gesproken start je de reis vanuit Moskou, maar we wilden de Hermitage in St. Petersburg niet missen dus verlengden we onze reis... En uiteraard vliegen we vanuit Beijing weer terug. Maar dan zijn we alweer een maand verder. 

Ook al is er weinig Wifi onderweg ik zal vast wel een internetcafe kunnen vinden in de steden die we bezoeken. Ik schrijf dus weer een reisblog.. Hoop dat mijn lezers het met plezier zullen lezen...Wordt vervolgd!